پاسخ شاخص های قندی و آسیب بافت کبدی به یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز در موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی پاسخ شاخص های قندی و آسیب بافت کبدی به یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرفعصاره دانه گشنیز در موش های صحرایی نر دیابتی بود.مواد و روش ها: چهل سر موش نر نژاد ویستار دیابتی با میانگین سن 12 هفته و وزن 10±130 گرم انتخاب شده و به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، عصاره، تمرین و تمرین-عصاره تقسیم شدند. دیابت در اثر تزریق وریدی دوز 60 میلی گرمی استرپتوزوتوسین به ازایهر کیلوگرم وزن بدن که در 0/05 مول به ازای هر لیتر بافر سیترات حل شده بود، در موش های صحرایی ایجاد شده و سطح گلوکز بالای 250 میلی گرم به ازای دسی لیتر معیار دیابت در نظر گرفته شد. تجویز عصاره به صورت دهانی به مقدار 150 میلی گرم به ازای هر کیلوگرموزن بدن در روز بود. برنامه تمرین گروه تجربی شامل شش هفته فعالیت هوازی، پنج جلسه در هفته با 55-50 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بود. نتایج: تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر گلوکز سرم (ALT (P=0/005), AST (P=0/001), (P=0/002 و (ALP (P=0/033موش های صحرایی نر دیابتی تاثیر معنیداری داشت. با این وجود، تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر انسولین (P=0/959) و مقاومت به انسولین (P=0/458) موش های صحرایی نر دیابتی تاثیر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات منظم هوازی و مصرف عصاره دانه گشنیز اثرات مفیدی بر شاخصهای آسیب بافت کبدی در دیابت داشته و احتمالا می تواند در پیشگیری و بهبود آسیب بافت کبدی از طریق کاهش سطح برخی از شاخص های آسیب بافت کبدی نقش داشته باشد.

Keywords:

تمرین هوازی , دیابت , عصاره دانه گشنیز , شاخص های قندی , آسیب بافت کبدی