محمود نیک سرشت - استادیار، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام، ایلام، ایران
عبدالحسین طاهری کلانی - استادیار، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایلام، ایلام، ایران

سابقه و هدف: سازگاری های فیزیولوژیکی ناشی از تمرین ورزشی در اثر قطع فعالیت ورزشی کاهش می یابد، اما داده ها درخصوصمقایسه اثر قطع فعالیت ورزشی متعاقب انواع مختلف تمرین محدود است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر اثر قطع فعالیت ورزشی برمیزان سایتوکاین ها در مردان دارای اضافه وزن و تمرین کرده هوازی و مقاومتی بود.مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر 19 مرد تمرین کرده ( 25 تا 38 سال) بر اساس نوع تمرین در گروه های مقاومتی ( 10 نفر) وهوازی ( 9 نفر) قرار گرفتند. گروه ها بر اساس سطح فعالیت بدنی، سن و شاخص توده بدن یکسان سازی شدند. آزمودنی ها به مدت یکماه از انجام هرگونه فعالیت ورزشی اجتناب کردند. از همه آزمودنی ها پیش و پس از یک ماه قطع فعالیت ورزشی نمونه خون برایسنجش غلظت سرمی اینترلوکین-10 (IL-17A ،(IL-10 و IL-20 گرفته شد. نتایج: پس از 4 هفته قطع فعالیت ورزشی درصد چربی بدن و اندازه محیط کمر در گروه های تمرین کرده مقاومتی و هوازی به طور معنی داری افزایش یافت. این در حالی بود که حداکثر اکسیژن مصرفی در این گروه ها به طور معنی داری کاهش داشت (برای همه متغیرها، P<0/05). غلظت P=0/049) IL-17A) تنها در گروه تمرین کرده مقاومتی به طور معنی داری افزایش یافت، ولی تغییر معنی داری در غلظت IL-10 و IL-20 در پاسخ به قطع فعالیت ورزشی در گروه ها مشاهده نگردید (برای هر دو، P> 0/05). نتیجه گیری: به نظر می رسد نتایج منفی یک ماه قطع فعالیت ورزشی در مردان تمرین کرده مقاومتی (افزایش IL-17A) بارزتر است.

اینترلوکین- 17 ، حداکثر اکسیژن مصرفی، قطع فعالیت، مردان فعال