فاطمه السادات معلومی - دانشجوی دکتری گروه علوم سیاسی روابط بین الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی، واحدتهران جنوب، دانشگاه ازاد اسلامی تهران ایران
سعید ساطعی - دانشجوی دکتری گروه حقوق بین الملل، دانشگاه علامه طباطبایی دانشکده حقوق و علوم سیاسی، تهران ایران

پس از پایان جنگ جهانی دوم، ایالات متحده در سیستم جهانی به دولت مسلط تبدیل شده و قدرت اقتصادی ونظامی آن بیش از هر دولت دیگری بوده است. بدین مفهوم می توان گفت که ایالات متحده، قدرت بلامنازع جهان بوده است. به لحاظ موقعیت برتر این کشور در سیستم جهانی، آمریکا به طور اجتناب ناپذیر، ماهیت و گسترش چند جانبه گرایی را تحت تاثیر خود قرار داده است. بدلیل قدرت ونقش رهبری ای که طی سال های جنگ جهانی دوم و پس از آن، به گونه ای مشتاقانه بر خود فرض داشت، سیستم سازمان ملل از بسیاری جهات ساخته وپرداخته ذهنیت آمریکا بود و همواره در حکم یک ابزار حیاتی برای توسعه و پیشبرد ایده ها و اهداف این کشور بوده است. از این رو نهادهای وابسته به سازمان ملل را می توان لوازم و متعلقات سلطه ایالات متحده به حساب آورد. با این وجود، از همان ابتدا ایالات متحده همواره با سیستم سازمان ملل در تعامل بوده است. با گذشت زمان ابعاد این تعامل رشد کردتا اینکه در اواسط دهه دهه 1980 به اوج خود رسید. این امر در قرن بیست ویکم نیز همچنان به قوت خود برجاست با این تفاوت که از شدت که آن کاسته شده است. به لحاظ تداوم سلطه ایالات متحده در عرصه جهانی تعامل این کشور با سیستم سازمان ملل ناگزیر یک عامل مهم در آینده چند جانبه گرایی خواهد بود این مقاله به بررسی روابط پیچیده و چند بعدی آمریکا و سیستم سازمان ملل می پردازد. همچنین نفوذ امریکا بر سازمان ملل وراه هایی را که آمریکا برای به خدمت گرفتن سازمان ملل در راستای پیشبرد اهداف و ایده های خویش استفاده کرده است. بررسی می کند و به تحلیل تعامل میان سیستم ملل و سیاست آمریکا می پردازد.

یک جانبه گرایی، چند گرایی، ایالات متحده، سازمان ملل، هژمونیک گرایی، نظامی گری