علل و عوامل ایجاد کننده بیماری آبشش سیاه در میگوهای سفید غربی پرورشی استان بوشهر

هدف از انجام این شناسایی علل و عوامل ایجاد کننده بیماری آبشش سیاه در مزارع پرورش میگوی سفید غربی ( Litopenaeus (vannamei بود. در این مطالعه نمونه گیری از میگوهای پرورشی با میانگین وزنی 13-15 گرم در روز 80-85 دوره پرورش انجام شد. بررسی لام مرطوب و مقاطع بافتی تهیه شده از آبشش میگوهای زنده سالم و مبتلا به آبشش سیاه حاکی از نکروز شدید لاملاهای اولیه و ثانویه به هم ریختگی محور مرکزی لاملاهای آبششی همراه با از هم پاشیدگی و متورم شدن رشته های آبششی بود. همچنین در لاملاهای ثانویه علاوه بر چسبندگی رشته های آبششی، تجمع سلولهای خونی در انتهای لاملاها مشاهده شد. نکروز سلولهای فا اپی تلیال با متراکم و تکه تکه شدن هسته سلولها همراه با اتصال انگل تک یاخته اپیستیلیس (Epistylis) از علائم بارز آسیب شناسی آبششها بود. حضور بالایی انگل تک یاخته اپیستیلیس در بافت آبشش نشان دهنده شرایط مناسب بافت آبششی آسیب دیده برای کلونیزه شده این تک یاخته ها بود. همچنین کشت باکتریایی تهیه شده از آبشش میگوهای مبتلا حاکی از جداسازی باکتری جنس ویبریو (Vibrio sp.) بود. از سوی دیگر یافته های حاصل از کشت قارچی نشان دهنده رشد قارچ جنس آسپرژیلوس (Aspergillus sp.) بود. نتایج بررسیهای انجام شده حاکی از آن بود که به دلیل غیر قابل برگشت پذیر بودن این عوارض بازده تنفسی میگوهای مبتلا به شدت کاهش یافته بود. بنابراین میتوان اذعان کرد که تک یاخته ها میتوانند به عنوان عامل ثانویه ایجاد کننده بیماری آبشش سیاه، در میگوهای سفید غربی پرورشی مزارع پرورش میگوی استان بوشهر باشند و عامل اولیه ایجاد کننده بیماری، عوامل قارچی و باکتریایی بودند. این در حالی بود که افزایش رسوب فیتوپلانکتونهای تلف شده و ضایعات ناشی از فولینگ بر روی رشته های آبششی به عنوان عامل تشدید کننده بیماری محسوب میشود.

Keywords:

آبشش سیاه , میگوی سفید غربی , انگل تک یاخته اپیستیلیس , ویبریو , آسپرژیلوس