بررسی رابطه بین دلبستگی به خدا و تاب آوری با معناداری در زندگی دانشجویان دانشکده علوم پزشکی بهبهان

مقدمه  مطالعه حاضر با هدف بررسی پیش بینی دلبستگی به خدا و تاب آوری بر اساس معنا در زندگی در بین دانشجویان دانشکده علوم پزشکی بهبهان انجام گرفت. روش کار پژوهش حاضر مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری این تحقیق شامل همه دانشجویان دانشکده علوم پزشکی شهرستان بهبهان که در سال تحصیلی 96-1395مشغول به تحصیل بودند، می‎باشد. تعداد کل دانشجویان 433 نفر بود که 266 نفر از آنها دختر و 167 نفر پسر بودند. در روش نمونه گیری از بین150 نفر، سهم دانشجویان دختر 100 نفر و سهم دانشجویان پسر 50 نفر بود که به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. دانشجویان پرسشنامه‎های‎ دلبستگی به خدا، تاب آوری و معنا داری زندگیرا تکمیل نمودند. جهت تحلیل داده‎های‎ پژوهش، از آزمون‎های‎ تی تست مستقل، همبستگی پیرسون، رگرسیون لینر و رگرسیون چند گانه استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده‎ها‎ با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت. نتایج  نتایج تحقیق نشان داد که از میان متغیر معنا در زندگی و متغیرهای دلبستگی (ایمن، اضطراب، اجتناب)، بین متغیر ایمن با متغیر معنا در زندگی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد ولی بین متغیرهای اضطراب و اجتناب با متغیر معنا در زندگی رابطه معنی داری وجود ندارد. همچنین در این پژوهش بین متغیر ایمن با متغیر تاب آوری رابطه مثبت و معنا داری وجود دارد اما میان مولفه‎های‎ اضطراب و اجتناب با متغیر معنا در زندگی رابطه معنی داری وجود ندارد. نتیجه گیر‎ی می‎توان اینطور استنباط کرد که هرچه افراد از دلبستگی ایمن تری برخوردار باشند، از سلامت عاطفی، روانی و رفتاری بیشتری برخوردارند. دلبستگی به خداوند باعث به وجود آمدن احساس امنیت، اعتماد و رضایت در فرد می شود و سبب می‎شود تا فرد بتواند با چالش های زندگی روزمره به مقابله برخیزد.

Keywords:

دلبستگی به خدا , تاب آوری , معنا داری زندگی