عبداله محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شهرسازی ، دانشگاه کردستان

کاربری اراضی شهری به عنوان یکی از اصلی ترین کارکردها و شاخصه های هر یک از محدوده های شهری موضوعی است که در مفهوم تاب آوری از جایگاه ویژه ای برخوردار ا ست؛ به نحوی که ساماندهی و مدیریت و مکانیابی بهینه کاربری ارا ضی میتواند زمینه افزایش تاب آوری شهری را سطح محلات به همراه دا شته با شدقرار. گرفتن شهر سنندج در محدوده با خطر ن سبتا0 بالای زلزله خیزی و برخورداری محدوده بافت قدیم از تنوع و گوناگونی در کاربری اراضی سبب گردیده تا بررسی تاب آوری این بخش از شهر از ابعاد محیطی و اجتماعی از اهمیت دوچندانی برخوردار باشد؛ بنابراین مسئله اصلی تحقیق حاضر بررسی و ارزیابی تاب آوری شهری در محدوده محلات بافت قدیم شهر سنندج از بعد کاربری اراضی میباشد.تحقیق حاضر ازنظر نوع و ماهیت در زمره تحقیقات کاربردی میباشد و روش انجام آن نیز توصیفی و تحلیلی است، آمار و اطلاعات موردنیاز از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای و پرسشنامه جمع آوری گردیده است؛ در تجزیه وتحلیل اطلاعات نیز علاوه بر استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی )GIS) از نرم افزار SPSS و آزمون آماری T بهره گرفته شده است.نتایج نشان داد تنوع کاربری اراضی و عدم وجود سازماندهی و هماهنگی بین اجزاء مختلف مدیریت شهری، عدم تخصیص بودجه کافی و بروز نبودن اطلاعات موردنیاز و قوانین مرتبط با موضوع مدیریت بحران و ... سبب گردیده تا این بخش از شهر ازنظر قرار گرفتن در معرض خطر سوانح طبیعی نظیر زلزله در وضعیت نامطلوبی قرار داشته باشد، علاوه بر آن فرسودگی کالبدی و کارکردی قسمتی از کاربریهای و ابنیه موجود در این بخش افزایش آسیب پذیری این بافت را به همراه داشته است.

تاب آوری شهری، کاربری اراضی شهری، بخش مرکزی شهر سنندج، مخاطرات طبیعی، زلزله