میثم نصرالله پور - کارشناسی ارشد عمران گرایش سازه دانشگاه ازاد اسلامی واحد آبادان

افزایش مقاومت و شکل پذیری مواد بوسیله محبوس سازی آنها پدیده ای شناخته شده در علوم مهندسی می باشد که به عنوان مثال می توان به استفاده از تنگ ها و دورپیچ های فلزی در ستون های بتن آرمه، استفاده از روش Jacketing برای ترمیم اعضای بتنی آسیب دیده در زلزله اشاره نمود. مطالعات نشان میدهد مهمترین فاکتور شکست بتن، گسترش کرنش های جانبی می باشد و محبوس سازی، به منظور جلوگیری از این گسترش، باعث افزایش مقاومت و شکل پذیری نمونه های بتنی می شود و از خرا بی های ناگهانی جلوگیری کرده و ایجاد آگاهی قبل از خرابی مینماید. در روش های موجود مانند استفاده از تنگ ها و ورقهای فلزی و FRP2 از مکانیزم حبس شدگی منفعل (Passive ) استفاده می شود. یعنی برای فعال شدن فشار حبس شدگی، عضو باید تغییر شکل زیادی دهد تا در اثر کرنش های جانبی، تنگ یا ورق محبوس کننده به هسته بتنی فشار وارد کند و با توجه به محدودیت تغییر شکل در آئین نامه ها، استفاده از افزایش مقاومت ناشی از حبس شدگی در طراحی ها میسر نمی باشد به همین دلیل در این روش، اثر ایجاد حبس شدگی فعال (active) بر بتن مورد بررسی قرار گرفت. بدین صورت که بتن تازه پس از تولید، داخل لوله ریخته شده و با مسدود کردن انتهای لوله و اعمال فشار جک از بالا، نمونه تحت حبس شدگی فعال قرار میگرفت و با ابداع روشی، این فشار تا زمان مورد نظر حفظ میگردید. با در نظر گرفتن میزان متفاوت برای فشار اولیه و انواع بتن با مقاومتهای مختلف، سعی گردید طیف وسیعی از متغیرها مورد بررسی قرار گیرند. صفحات آینده مروری بر اقدامات انجام گرفته و دیتا بیسی برای مطالعات آتی است.

حبس شدگی، بتن، بتن محبوس، محبوس سازی، بتن آرمه.