شیدا رنگرز - کارشناس ارشد برنامه ریزی منطقه ای، دانشگاه علم و صنعت ایران،
بهار ایزدی - کارشناس ارشد برنامه ریزی منطقهای، دانشگاه علم و صنعت ایران،
محمدصالح شکوهی بیدهندی - استادیار گروه شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران

گسترش روزافزون کلانشهرها و سکونتگاه های پیرامونی آنها در دهه های گذشته، توجه مدیران شهری را به بخش حمل ونقل، به عنوان اصلی ترین چالش زیرساختی پیشروی شهرهای بزرگ جهان، به خود معطوف داشته است. از سال 1391، توسعه زیرساخت حمل ونقلی ایران تحت عنوان قانون توسعه حمل ونقل عمومی و مدیریت مصرف سوخت در دستور کار دولت قرار گرفته است.در مناطق کلانشهری، جمعیت و به تبع آن تقاضای سفر از شهر مادر به سکونتگاه های اطراف و بالعکس رو به افزایش است؛ اما استفاده از حمل ونقل جادهای در اکثر این مناطق به عنوان تنها گزینه موجود برای تامین نیاز حمل ونقل ساکنان میباشد. بطوریکه استخوان بندی اصلی مناطق کلانشهری را در بهترین حالت اتوبانها تشکیل میدهند؛ که این امر نتایجی همچون افزایش هزینه سفر، آمار بالای مرگومیر ناشی از تصادفات، آثار زیانبار و مخرب زیست محیطی حاصل از افزایش سوختهای فسیلی را به همراه داشته است. با ادامه این روند در کلانشهرها شاهد وضعیتی هستیم که در آن، جابجایی و سفر با وسایط نقلیه شخصی عمدتا0 به معضلی همگانی برای شهروندان و مسئولین تبدیل شده است.این مقاله در صدد است نظام شبکه دسترسی جادهای حد فاصل کلانشهری اصفهان تا شهر بهارستان را ارزیابی کرده و با توجه به اینکه در شرایط فعلی شبکه حمل ونقل ریلی در مقیاس منطقه مورد غفلت واقع شده است؛ آلترناتیو مسیر ریلی (ریل باس) را با توجه به گونه های حمل و نقلی موجود در مسیر برای توسعه پایدار منطقه مورد ارزیابی قرار دهد. به نظر میرسد متولیان و سیاست گزاران به دلیل سریع الاجرا بودن شبکه جادهای، نسبت به توسعه شبکه ریلی به عنوان زیرساخت پایه و پایدار عمومی غافل اند.

حمل ونقل ریلپایه، منطقه کلانشهری اصفهان، قطار حومه ای، ریل باس، بهارستان