امید جباری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت ساخت، گروه عمران، موسسه آموزش عالی آپادانا ، شیراز ، ایران.
عبدالرحیم طاهری - استادیار مهندسی سازه های دریایی، دانشگاه صنعت نفت، ایران.

یکی از روش های نوین مدیریت و اجرای پروژه ها روش EPC می باشد،که بعضا از آن به عنوان روش طرح و ساخت و یا کلید در دست نیز نام برده می شود. EPC بر اساس یک تعریف کلی شامل سه بخش عمده طراحی و مهندسی (engineering) ، تامین کا لا (procurement) و اجرا (construction) است. اما این موضوع فراتر و عمیق تر از ترکیب این سه بخش می باشد. در واقع پروسه اداره کردن، تحویل به موقع، هزینه پیش بینی شده و در نظر گرفتن خطرات و ریسک پروژه جزئی از پروژه های EPC در نظر گرفته شده است. اجرای پروژه های بزرگ به روش EPC به ویژه در سال های اخیر مورد توجه جدی کارفرمایان دولتی بوده است. این امر به دلیل مزایای زیاد این قرارداد از جمله کوچک کردن دستگاه اداری و اجرایی کارفرما با واگذاری تمام کارهای پروژه به پیمانکار و مشخص شدن قیمت کل پروژه و بستن بودجه مربوطه، قبل از اجرای آن صورت می گیرد. با توجه به اینکه امروزه روش های جدید ساخت مانند روش EPC مورد توجه قرار گرفته است، تهیه قرارداد های همسان(شرایط عمومی و خصوصی قرارداد)این گونه روش ها حائز اهمیت است. قرارداد مهندسی، تامین تجهیزات و ساخت (EPC)، به عنوان یکی از سیستم های اجرای پروژه، قراردادی می باشد که در آن پیمانکار وظیفه طراحی و ساخت پروژه را در حد بالایی از قطعیت زمان و قیمت نهایی تکمیل پروژه بر عهده گرفته است. در این پژوهش به بیان تاریخچه ی شکل گیری قراردادهای EPC و ارائه شرح کلی قراردادهای EPC و نقاط قوت و ضعف و همچنین روش اجرا و تامین منابع مالی آنها به اختصار مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

قرارداد EPC، مزایا، معایب، فیدیک و تامین مالی.