بررسی تاثیر حس دلبستگی به مکان در بالا بردن کیفیت زندگی در مراکز نگهداری کودکان کار خیابانی

کودکان کار خیابانی یکی از پدیده های نوظهور و از دغدغه های جامعه امروزی است. به دلیل اهمیت کودکان به عنوان قشر آسیب پذیر جامعه و ناتوانی دولتها در حل مشکلات فزاینده ی آن ها، در سالهای اخیر بخش قابل توجهی از سازمان های مردم نهاد با هدف حمایت از آنان به وجود آمدند. از مهمترین عوامل پیدایش این پدیده شوم فقر فرهنگی، اقتصادی، عدم آگاهی افراد، اعتیاد و طلاق والدین ا ست. بطور کلی، در طراحی مرکز نگهداری کودکان کار هم سکونت مطرح می شود و هم آموزش ، دربحث سکونت، احساس تعلق کودک به محیطی که در آن زندگی می کند مطرح می شود و در آموزش، مساله ارتقای یادگیری کودک اهمیت زیادی دارد. در این پروژه هدف اصلی، ساخت مرکز نگهداری از کودکان در محیطی دلچسب می باشد تا کودک، تجربه های کودکان دیگر، یعنی بودن در خانه و در مقیاس دیگر، عضو جامعه بودن را احساس کند . اما چگونه می توان این مکان را از حالت موسسه ای خارج و به فضایی مانند خانه نزدیک تر کرد کودکان بی سرپر ست، دوران کودکی خود را جدای از جامعه سپری می کنند و زمانی پا به عرصه جامعه می گذارند که مفهوم جدای از جامعه بودن، در ذهن آنها شکل گرفته شده است فضاهای آموزشی و خدماتی در داخل سایت، حلقه اتصال با این مرکز می باشد. کودک از طریق تماس با گروه های سنی مختلف، نقش اعضای مختلف جامعه را درک می کند و امکان برقراری ارتباط بین کودکان با همسالان شان را به وجود می آورد. در این پروژه به معماری برای کودکان کار (بی سرپرست) می پردازیم. روش تحقیق پژوهش حاضر، تحلیلی- توصیفی است.

Keywords:

کودکان کار , کودکان بی سرپرست , کیفیت زندگی , حس دلبستگی به مکان