طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد ارگانی تک (بازآفرینی رابطه با طبیعت) در شهرستان میاندواب

در دنیای امروز، اگر چه با تکیه بر پیشرفت های تکنولوژیکی، انسان از دام مشکلاتی نظر عدم امنیت گرسنگی، ترس و … رهانیده است، اما در عین حال مکانیزه شدن زندگی ب شری و تاثیرات آن بر ذهنیت ان سان، منجر به فا صله گرفتن تدریجی از محیط طبیعی و مانوس شدن وی با م صنوعات خویش گردیده ا ست که حا صل این عدم درک پدیده ای محیطی مبتلا شدن ان سان به انواع سرخوردگیها و امراض روانی است. اینجاست که ضرورت احیا مجدد ارزشهای انسانی، از طریق شور دوباره بخشیدن به ارتباط انسان و طبیعت درک می شود و نیاز داشتن مسکنی برای رهایی از تنش های زندگی مدرن و تکنولوژی بیشتر حس شده و از این رو پی به اهمیت ارتباط طبیعت و مسکن برده می شود که با درون کشیدن طبیعت به بنا می توان این مهم را جامه عمل پوشاند. نیازی که فطری است و با این ایده می توان در عین داشتن مسکن مناسب آرامش روح و روان را نیز میسر کرد. با توجه به موضوع پروژه و اهمیت آن سعی بر این است که به نمونه هایی از معماری مطلوب و هماهنگ با طبیعت دست یابیم . اهداف کلی پژوهش عبارتند از: طراحی مسکن سبز به منظور ایجاد ن شاط روحی و سلامت روانی ساکنان، ر سیدن به آرامش مطلوب جهت برقراری پیوند با طبیعت و محیط طبیعی و همچنین به عنوان رابطی بین اجتماع شلوغ و کسلکننده با محیطی آرام و قابل استفاده، استفاده صحیح از طبیعت و توجه به آن در راستای حفاظت محیط طبیعی. این پژوهش قصد دارد نشان دهد دیدگاه های طبیعتگرایانه چه تاثیری بر طراحی معماری مجتمع مسکونی خواهد داشت و برعکس لحاظ کردن این دیدگاه در طراحی معماری چه میزان انسان را به اهداف خود که همان سلامت روح و جسم انسانهاست، نزدیک خواهدکرد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانهای است و رویکردی توصیفی دارد.

Keywords:

مجتمع مسکونی , ارگانیک , طبیعت گرایی , شهرستان میاندوآب