روح اله صیادی نژاد - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه کاشان
بشری گودرزی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی، دانشگاه کاشان

آیات قرآن کریم دارای ظرایف ادبی و بلاغی است که وجود این ظرایف بلاغی سبب فهم و درک رموز اعجاز قرآن میباشد. یکی از این ظرایف بلاغی وجود جملات اسمیه و فعلیه است که قرآن کریم به صورت دقیق ترین شکل این جملات را به کار برده است و از جهت دیگر انتقال دقیق مفاهیم و معانی این صحیفهی آسمانی، دقت و آگاهی بالای مترجم را در این دقایق قرآنی می طلبد. مساله ای که در این مقاله مورد تامل و بررسی است، به کار بردن جملات اسمیه (ثبوتیه) در زمانی که شرایط بر ثبات معنایی و دوام همیشگی دلالت دارد و به کار بردن جملات فعلیه (حدوثیه) در زمانی که شرایط بر حدوث و تجدد و لحظه ای بودن دلالت دارد، میباشد. با نظر به اهمیت این موضوع، نگارندگان در این تحقیق با استفاده از شیوه ی توصیفی-تحلیلی و با استناد به برخی از ترجمه های قرآن، تفاوت معنایی جملات اسمیه و فعلیه را مورد مداقه قرار میدهند. این پژوهش، بدین دریافت رسیده است که مترجمان محترم، در برگردان جملات فعلیه، به مفاهیم تجدد وحدوث و دربرگردان جملات اسمیه به مفاهیم ثبوت و استمرار واستقرار تااندازه ای توجه داشته و موفق بوده اند دراین میان آقایان مکارم شیرازی قرائتی و انصاریان توفیق بیشتری نسبت به دیگرمترجمان داشته اند

قرآن کریم ،ترجمه،اسمیه،فعلیه