اثر کاربرد شلتوک برنج و بیوچار آن بر آبگریزی دو خاک با بافت متفاوت

بیوچار، زغال تهیه شده از پیرولیز زیست توده های گیاهی و حیوانی است که در شرایط حضور اکسیژن کم و یا عدم حضور اکسیژن تولید میشود. این پژوهش با هدف بررسی اثر شلتوک برنج و بیوچار آن بر میزان آبگریزی دو خاک رس سیلتی و لوم انجام شد. مقادیر کاربرد شلتوک برنج و بیوچار 0، 1 و 2 درصد وزنی برای بررسی میزان پیشروی رطوبت در این دو خاک بود . پس از پایان آزمایش، میزان آبگریزی خاک در تیمارهای مختلف با روش جذب پذیری ذاتی اندازه گیری شد. کاربرد شلتوک برنج و بیوچار آن در تمام مقادیر، موجب افزایش معنیدار شاخص آبگریزی خاک در مقایسه با تیمار شاهد شد. این یافته میتواند به دلیل کربن آلی بیشتر در خاکها پس از افزودن این مواد به خاک باشد. همچنین مقدار شاخص آبگریزی و جذب پذیری اتانول در خاک رس سیلتی به طور معنیداری بیشتر از خاک لوم بود.

Keywords:

زیست توده گیاهی , کربن آلی , جذب پذیری آب , جذب پذیری اتانول.