ارزیابی تابش خورشیدی در ایستگاه سینوپتیک بندرعباس با استفاده از روشSVM و دو معادله آنگستروم پرسکات و هارگریوز سامانی

دانستن مقدار تابش خورشیدی در هر محل برای بسیاری از مسائل کاربردی از جمله برآورد تبخیر تعرق و مدلهای رشد محصولات کشاورزی اهمیت فراوان دارد. در این مطالعه قابلیت روش ماشین بردار پشتیبان (SVM) و دو معادله تجربی آنگستروم-پرسکات و هارگریوز-سامانی در برآورد شدت تابش کل خورشیدی مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور از داده های روزانه 25 ساله (1992-2017) شامل دمای حداکثر، میانگین دما، میانگین رطوبت نسبی، ساعات آفتاب و شدت تابش خورشیدی در ایستگاه همدیدی بندرعباس استفاده شد. جهت بررسی عملکرد مدلها از آماره های ضریب تعیین (R2)، ریشه میانگین مربعات خطا (RMSE) ، میانگین مطلق خطا (MAE) استفاده شد. به طور کلی برای روش SVM سه الگوی ورودی با تابع کرنل متفاوت ایجاد گردید. در مدل SVM کمترین مقادیر RMSE، MAE و بیشترین مقدار R2 در ایستگاه بندرعباس به ترتیب 2/08، 1/61، 0/81 میباشد. در دو معادله آنگستروم-پرسکات و هارگریوز-سامانی کمترین مقادیر RMSE، MAE و بیشترین مقدار R2 در ایستگاه بندرعباس به ترتیب دارای مقادیر 5/39، 4/37 ، 0/05 و 7/19، 5/77 و 0/11 میباشد. همچنین همبستگی تابش با حداکثردما و میانگین دما بیشتر بوده است. در یک نتیجه گیری کلی میتوان گفت که کارایی مدل ماشین بردار پشتیبان نسبت به دو معادله تجربی در برآورد تابش خورشیدی در منطقه مورد مطالعه دارای دقت بیشتری بوده است.

Keywords:

ایستگاه سینوپتیک بندرعباس , تابش خورشیدی , معادلات تجربی , ماشین بردار پشتیبان