سبک فرماندهی و رهبری نظامی از دیدگاه امیرالمومنین امام علی(ع)

آوازه خطابه، میدان داری و جنگآوری حضرت امیرالمومنین علی(ع) تا به حدی است که رهبری و فرماندهی حضرت رامیتوان در دو حوزه نظامی و فرهنگی مورد تحلیل قرار داد و در هر دو حوزه برای تشنگان دانش و فرهنگ، درسنامه های دانشگاهی منتشر ساخت که تا همیشه های تاریخ ماندگار، سیال و زنده بماند و موجب پرورش هزاران سرباز و افسر زبده جنگی باشند که هم مجهز به سلاح جنگ هستند و هم از آیین و اخلاق و فرهنگ مبارزه اسلامی بهره میگیرند سبک خاصی که حضرت در فرماندهی داشتند همواره زمینه نفوذ در دل نیروهای رزمنده و سایر اقشار مردم را اعم از بستگان و نزدیکان تا مخاصمان و دشمنان را فراهم میکرد. این شیوه رهبری، فرماندهی و هدایت نشات گرفته از همنشینی حضرت و اشتراکات حوزه های عقیدتی، تفکری و ذهنی ایشان با وجود مبارک مهبط وحی و برگرفته از سیره پیامبر اعظم، حضرت محمد(ص) است. در این مقاله با تکیه بر متن و مضامین بخشهای مختلف نهج البلاغه، مولفه های عمده موثر بر اسلوب رهبری نظامی حضرت را مورد کندوکاو و تبیین قرار میدهیم و در ضمن مطالب، ضرورتها و چگونگی و باید و نبایدهای لازم ارتباط فرماندهی را با نیروهای زیردست نشان میدهیم و ویژگیهای اعتقادی و فردی راکه از خصایص فرماندهی علوی است، برمیشماریم زیرا که امام علی(ع) اندیشمندی نظامی، رزمنده ای شجاع، فرماندهی دلیر و مدبر بود که قریب به نیم قرن تجربه نظامی گری داشت و بیشتر عمر خود را در میدان رزم و جنگ سپری کرد و طبعا میتواند الگوی شایسته و مناسبی برای نظامیان بویژه نظامیانی باشد که خود را پاسدار مکتب تشیع و حافظ دستاوردهای انقلاب اسلامی می دانند . )قائدان 433:1380 )

Keywords:

فرماندهی , استراتژی , صلح , جنگ , نهج البلاغه , امام علی(ع)