محمد فراهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری موسسه آموزش عالی معماری و هنر پارس
محمدحسن طالبیان - دانشیار دانشکده معماری پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران

معماری هر کشوری عضوی لاینفک از فرهنگ و هنر مردمان آن است و فرهنگ ایران زمین، دانش و میراث چند هزارساله ی ماست؛ با نگاهی گذرا به تاریخ معماری کشورمان و آثاری چون شهر سوخته در 56کیلومتری زابل، چغازنبیل و یا مجموعه هایی از این دست، دیگر بر ما پوشیده نیست که پدرانمان به معماری اماکن مذهبی از همان ابتدا نگاهی خاص داشته اند؛ نوعی از تفکر که در طول سالیان امتداد داشته و حتی اقوام مختلف در مواجه با آن، از آن متاثر گشته اند. امروزه در میان هیاهوی دوران معاصر و جهان گذرا از سنت به سوی مدرنیسم، گاها اینگونه به نظر می آید که ردپای سنت و میراث اصیل ایرانیان که همانا نمود آن در هنرهای تجسمی هم چون معماری است، کم رنگ و یا متاسفانه فراموش شده است؛ بنابراین در راستای باز زنده سازی معماری ایرانی و پژوهش در راستای شناخت هر چه بهتر آن، مقوله ای است که بسیار حیاتی به نظر می رسد؛ لذا تیپولوژی مسجد که پررنگ ترین نوع کاربری در 13 سده ی اخیر است، هدف مورد تحلیل و پژوهش این تحقیق قرار گرفته و در این راستا به بررسی ساختار معماری بیش از 20 مسجد شاخص در تاریخ معماری ایران پرداخته می شود تا در نهایت به الگویی مناسب برای طراحی هر چه بهتر این مهم ترین کاربری معماری دست یابی پیدا کرده و میراث ایرانی اسلامی خویش را حفظ و حیاتی دوباره بخشیم.

معماری، مسجد، سیرتکامل، مدرنیسم، ایرانیان، شهر سوخته.