شعر و شعرای دوره مشروطه

ادبیات مشروطه شامل بخشی از ادبیات کهن فارسی است که از یک سو ریشه در ده ه سوم سلطنت ناصرالدین شاه و ویژگی های عمومی آن دارد و از سوی دیگر در ادبیات نو متجلی میشود که تا سالهای نزدیک به کودتای سال 1299 ش و حتی چند سال پس از آن ادامه مییابد. این ادبیات، تلاش و تکاپوی ملت ایران را برای نیل به یک حکومت قانون و بریدن از حکومت استبداد، بازتاب داده است و ظهور آن را میتوان با آشنایی ایرانیان با ایده آزادی به مفهوم اروپایی آن مقارن دانست. ایرانیان دوره مشروطه، در اثر آشنایی با اروپا و کشورهای دیگر به عقب ماندگیهای خود در زمینه ساختارهای اقتصادی و سیاسی پی برده و مشکل اساسی را در نبود قانون و وجود حکومت استبدادی دریافتند، لذا برای حاکم شدن بر سرنوشت خود - دمکراسی- و ایجاد قانون و آزادی خواستار مشروطه شدند و این خواستها را در بستر شعر، طنز، داستان، نمایشنامه و ...گسترش دادند. در عرصه محتوا، شاعر و نویسنده با دیدگاهی انتقادی به مضامین و موضوعات ادبی گذشته مینگرد و در پی موضوعات جدید است. موضوعاتی نظیر وطن ، آزادی و قانون فرهنگ نو و تعلیم و تربیت جدید ، ستایش علوم جدید ، زن و مسئله برابری او با مرد ، انتقاد از اخلاقیات سنتی و مبارزه با خرافات مذهبی (و گاهی خود مذهب) از موضوعات برجسته دیگر ادب مشروطه است. همچنین از شاعران مشهور این دوره میتوان به ملک الشعرای بهار، پروین اعتصامی، نیمایوشیج، عارفی قزوینی، ابوالقاسم لاهوتی و ... اشاره کرد.

Keywords:

ادبیات , ادبیات مشروطه , شعر , شاعر , آزادی , وطن.