استفاده از پروبیوتیک یا سینبیوتیک در آغوز و شیر و تاثیر آن بر میزان انتقال غیرفعال ایمیونوگلوبولین ها و شاخص های عملکرد و سلامت گوساله

در این تحقیق اثر افزودن پروبیوتیک و سینبیوتیک به آغوز و شیر بر انتقال غیرفعال ایمیونوگلوبین ها به گوساله و شاخص های عملکرد مورد بررسی قرار گرفت. شانزده راس گوساله نر هلشتاین تازه متولد شده در چهار گروه تیماری در قالب طرح کاملا تصادفی به مدت 48 روز استفاده گردید. تیمارها شامل 1) آغوز و شیر بدون افزودنی (شاهد)، 2) آغوز و شیر با افزودن 5/2 گرم پروبیوتیک روزانه (سطح توصیه شده)، 3) آغوز و شیر با افزودن 5 گرم پروبیوتیک روزانه و 4) آغوز و شیر با افزودن سینبیوتیک (5/2 گرم پروبیوتیک و 25 گرم پری بیوتیک روزانه) بود. آغوزدهی بلافاصله بعد از تولد و سه بار در روز انجام گرفت. خونگیری در روز های صفر، 1، 8، 16 و 48 انجام شد. نتایج نشان داد که غلظت ایمیونوگلوبولینG خون در تیمارهای پروبیوتیک بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد و سینبیوتیک بود (001/0P<) که بالاترین سطح در گروه 5/2 گرم پروبیوتیک دیده شد. تفاوت معنی داری بین تیمارها در غلظت پروتئین تام خون مشاهده نشد. مصرف خوراک آغازین در گروه شاهد نسبت به سایر گروه ها به طور معنی داری بیشتر بود. استفاده از پروبیوتیک باعث افزایش معنی دار در افزایش وزن گوساله ها دوره شد (05/0P<). ضریب تبدیل غذایی با افزودن پروبیوتیک نسبت به گروه های شاهد و سینبیوتیک به طور معنی داری بهبود یافت (05/0P<). تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر نمره مدفوع و نمره سلامتی نداشتند. در مجموع، افزودن پروبیوتیک به تنهایی به آغوز و شیر به عنوان روشی موثر برای افزایش جذب ایمیونوگلوبولین ها و عملکرد گوساله بوده و سطح توصیه شده برای دستیابی به آن کافی است.

Keywords:

آغوز , پروبیوتیک , سینبیوتیک , ایمیونوگلوبولین ها , گوساله