بررسی تاثیر ترکیب داروهای متوترکسات و اینفلیکسیماب در درمان بیماری آرتریت روماتوئید: مرور نظام مند

سابقه و هدف: آرتریت روماتوئید ( RA ) یک بیماری مزمن و التهابی پلی آرتریت با پیشرفت مکرر در تخریب و ناتوانی مفاصل است. علاوه بر استفاده از داروهای ضد روماتیسمی تعدیل کننده سیر بیماری ( DMARDS )، به دلیل بیان شدن ژن فاکتور نکروزکننده تومور( α ( TNFα و تاثیر بر روند تخریبی سیر بیماری، به استفاده از بلوکرهای TNFα مانند اینفلیکسیماب نیز توصیه شده است. لذا هدف از این مقاله تعیین تاثیر ترکیب داروهای متوترکسات واینفلکسیماب در درمان بیماری آرتریت روماتوئیدنسبت به درمان بامتوترکسات به تنهایی می باشد. روش اجرا: مطالعه حاضر با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی فارسی و انگلیسی شامل Pubmed ، Web of Science ، Embase و SID و با کلیدواژه های متوترکسات، اینفلیکسیماب، آرتریت روماتوئید، Methotrexate ، Infliximab ، Rheumatoid Arthritis تا سال 2018 بدون محدودیت سن و جنسیت انجام شد و پس از بررسی مقالات، مطالعات تجربی وارد مطالعه شدند. یافته ها: مطالعات نشان دادند استفاده از ترکیبی از متوترکسات با اینفلیکسیماب قابل تحمل و ایمن بود. نرخ پاسخ معیارهای بهبود بالینی 20% کالج آمریکا ( ACR20 ، ACR50 ، ACR70 ، ACR90 ) در گروه هایی که تحت درمان با متوترکسات به اضافه اینفلکسیماب نسبت به گروه های تحت درمان بامتوترکسات به تنهایی، به طور قابل توجهی بالاتر بود و به اندازه 70 الی 90درصد سطح پروتئین C، تعداد مفاصل ملتهب و دارای تندرنس کاهش یافته بود ( پاسخ بالینی، 51.8% در مقابل 17.0% ، P <0.001 ) همچنین کیفیت زندگی و کارکرد بالینی در افراد گروه اول بیشتر بهبود یافته بود. P=0.003). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعات، ترکیبی ازمتوترکسات با اینفلکسیماب نسبت به متوترکسات به تنهایی دارای مزایای بالینی و عملکردی بیشتری بوده و به صورت قابل توجهی از پیشرفت آسیب مفصلی جلوگیری می کنند. در نهایت می تواند یک راهبرد بسیار موثر برای جلوگیری از آسیب های مفصلی و ناتوانی های عملکردی در بیماران دارای خطر بالای پیشرفت بیماری باشد.

Keywords:

متوترکسات , اینفلیکسیماد , آرتریت روماتوئید , Methotrexate , Infliximab , Rheumatoid Arthritis