رابطه خداشناسی با آرامش بخشی به زندگی در کلام امام علی علیه السلام به عنوان راهبرد تعالی تمدن اسلامی

عقلانیت مدرنیته مبتنی بر مشاهده و آزمون راه را بر هر معرفت ماوراء الطبیعی مسدود کرد. طبیعت را بدون خالق و دین را دستاورد بشری معرفی نمود. دست بشر را از وحی و آسمان کوتاه، و او را بدون تکیه گاه، سرگردان و بی هدف در جهان رها کرد. انگیزه های مادی روح سیری ناپذیر بشر را اقناع نکرده و زندگی ماشینی او را با افسردگی و اضطراب مواجه نموده است. برای مقابله با این افسردگی و اضطراب راهی جز ارتباط با آسمان وجود ندارد. رابطه انسان با خداوند، خدایی که تکیه گاه انسان است و نیازهای مادی و معنوی او را برآورده می سازد به زندگی انسان معنا می بخشد. بهترین منبع بیان ارتباط انسان با خداوند کلام مردان آسمانی است. این پژوهش برآن است تا با تبیین فلسفی براهین خداشناسی در کلام امام علی علیه السلام، رابطه عاشقانه انسان با خداوند و حضور خداوند در زندگی فردی و اجتماعی انسان را بنمایاند و با بیان احاطه قیومی خداوند در همه عرصه های زندگی، لذت حس اعتماد به خداوند و انگیزه تغییر در رفتارهای فردی و اجتماعی را در قالب عبادت، ذکر، خضوع و تواضع، ... نشان دهد. تغییر مثبت دررفتارهای فردی و اجتماعی در پرتو التزام به خدامحوری انسان را از قرار گرفتن در ورطه گمراهی ها، فروپاشی خانواده ها، اضطراب و پوچی می رهاند و موجبات پیشرفت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را فراهم ساخته و بر پیشبرد مولفه های تمدن اسلامی می افزاید. تغییر مثبتی که در تمدن انسان محور منحط غرب یافت نمی شود.

Keywords:

تمدن اسلامی , آرامش , خداشناسی , امام علی علیه السلام