محمدرضا نجاریان - دانشگاه یزد
سمیه شرونی - دانشگاه یزد

احمد عزیزی را می­توان به عنوان یک شیعه انقلابی عارف و فیلسوف نیز تعریف کرد. نوعی از تشیع سرخ و انقلابی که با زبان عرفان و کلام و فلسفه اسلامی بیان می شود. عزیزی، شیدایی و طربناکی مولانا را دارد و شاید به همین دلیل ارادتش به مولانا را بیش از دیگران بروز می دهد. ارادتش به موسیقی نیز حاصل این شور و شیدایی است که بیش از هر چیز به زبان موسیقی قابل بیان است. یکی دیگر از بارزترین ویژگی­های عرفان عزیزی طبیعتگرا بودن آن است که نشان از تاثیرپذیری او از سهراب است. اصل وحدت وجود در اندیشه­های عزیزی دیده می شود؛ بر این اساس، استقلال و جدایی چیزها از هم، نمود و توهمی بیش نیست و موجودات این جهان جلوه یک چیز و مظاهر یک حقیقت اند. نخستین کسی که این مسئله را در مباحث نظری و فکری وارد کرد شیخ اکبر محیی الدین عربی موسس این مکتب است.       در این پژوهش بر آنیم تا محتوای شعر احمد عزیزی را بررسی کنیم. بر این اساس به بررسی جلوه های مذهبی شیعی عزیزی چون مهدویت، عاشورا، عشق و علاقه به ائمه اطهار، شعر شهادت، ولایتمداری، عرفان و تصوف و زندگی و مرگ می پردازیم.    

احمد عزیزی, شعر پایداری معاصر, محتوا, درون مایه