رضا احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشددانشگاه صنعتی شریف تهران خیابان آزادی خیابان حبیب اللهی
فاطمه میرزائی - دانشجوی کارشناس ارشددانشگاه علم و صنعت ایران تهران خیابان هنگام میدان رسالت
بهزاد کوزه گرکالجی - دانشیاروهیئت علمی گروه مهندسی مواددانشگاه ملایر همدان

مواد زیست سازگاری مانند آلیاژ Ti6A14V کاربرد پزشکی فراوانی دارند اما مقاوم به خوردگی و خاصیت آنتی باکتریال آن پایین می باشد که کاربرد پزشکی آن را محدود می سازد. بنابراین در این پژوهش برای اصلاح سطح این آلیاژ از پوشش بیوسرامیک استفاده شد. برای سنتز پودر هیدروکسی آپاتیت و کامپوزیت هیدروکسی آپاتیت – نقره از روش سل ژل استفاده شد. همچنین جهت ایجاد پوشش ها بر روی زیرلایه Ti6A14V که از قبل لایه نازک TiO بر روی آن ایجاد شده، از روش پوشش دهی غوطه وری استفاده شد. در این پژوهش به منظور بررسی اثر نقره و فازهای تشکیل شده در هیدروکسی آپاتیت و بنیان های آن، مقدار رهایش یون های نقره با درصد وزنی 1، 3 و 5 در کامپوزیت در محیط شبیه سازی شده بدن (SBF)، استحکام چسبندگی پوشش ها به زیرلایه، مورفولوژ سطح پوششها و توزیع ذرات نقره در پوشش و همچنین بررسی مقاومت به خوردگی این پوشش ها در محیط شبیه سازی شده بدن به ترتیب از آزمون های پراش پرتو ایکس (XRD)، طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) ، طیف سنجی جذب اتمی ( Pull - off ، ( AAS ، میکروسکوپ الکترونی روبشی ( SEM - EDS ) و پلاریزاسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که با افزودن ذرات نقره به هیدروکسی آپاتیت استحکام چسپندگی به زیرلایه و مقاومت به خوردگی را افزایش می دهد. همچنین ایجاد یک لایه نازک TiO2 واسط بر روی زیرلایه استحکام چسبندگی و مقاومت به خوردگی پوشش های بیوسرامیک را افزایش می دهد. آزمون AAS نشان داد که با افزایش زمان ماندن پوششها در محیط SBF و افزایش درصد وزنی نقره، رهایش یون های نقره در محیط SBF افزایش می یابد و بطور کلی این مقدار رهایش را می توان کنترل کرد. توزیع ذرات نقره در پوشش به صورت یکنواخت است.

پوشش، نانوکامپوزیت هیدروکسی آپاتیت -نقره، مقاومت به خوردگی، زیرلایه Ti6A14V / TiO