نقش سازمان های مردم نهاد و سلامت جامعه

مقدمه: خودمراقبتی دارای سه سطح مشارکت فردی، گروهی و جمعی است. در خودمراقبتی فردی، شخص می کوشد با بهره گیری از دانش، توانایی و مهارت، نسبت به مراقبت از خود هنگام بیماری و یا پیش از بیماری اقدام نماید.در خودمراقبتی گروهی، افراد از طریق تشکیل گروه های همسان و مشارکت در خودمراقبتی(مانند آموزش در فضاهای مجازی)از مزایای خودمراقبتی بهره مند می شوند. در خودمراقبتی جمعی افراد به صورت گروههای بزرگ تر در یک اداره، سازمان دولتی یا غیردولتی و شوراهای حامی سلامت به مقوله خودمراقبتی میپردازند. به همین دلیل نقش سازمان های مردم نهاد در خودمراقبتی و حفظ سلامت جامعه نقش بسیار مهمی است. روش کار: روش تحقیق به صورت کتابخانه ای بوده است. یافته ها: به منظور ارتقا سطح سلامت جامعه و استفاده از ظرفیت سمن ها ، نیاز به نیازسنجی مشکلات حوزه سلامت و اولویت بندی آن ها می باشد. نیاز به طراحی برنامه های آموزشی سطوح مختلف خودمراقبتی ( فردی ، گروهی و سازمانی )و برگزاری کارگاه ها ، همایش ها ،سمپوزیوم و جشنواره ها در سطوح استانی ، منطقه ای و بین المللی با توجه به قابلیت سمن ها در ارائه خدمات آموزشی و مشاوره ای و حضور فعال سمن ها در این زمینه است. نیاز به گسترش سمن ها و ارزیابی نقش و عملکرد آن ها در مقوله ارتقا سطح سلامت جامعه می باشد. نتیجه گیری: سازمانهای مردم نهاد در حوزه سلامت به عنوان ظرفیت پنهان ارتقای سلامت جامعه شناخته می شوند و نقش بالقوه بسیار موثری در پیشگیری از بیماریها، آموزش به بیمار و خودمراقبتی دارند. امروزه ظرفیت سازی برای اجرای خودمراقبتی و استفاده از ظرفیت سمن ها اقدامی موثر در حل چالشهای نظام سلامت است و استفاده نکردن از آن ها روند توسعه را با کندی مواجه می کند.