واکاوی ادبیات دعایی قرآن در مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری
Publish place: Theological studies of the Holy Quran، Vol: 1، Issue: 1
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 344
This Paper With 24 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_TSHQ-1-1_006
تاریخ نمایه سازی: 9 آذر 1398
Abstract:
دعا، نمایش حضور موجودی ناچیز در برابر خالق بی همتا و تجلی تواضع عابدانه ی وی در مقابل اوست، که نشان از سطح اندیشگی و میزان معرفت داعی از دعا الیه دارد. اثر و اهمیت دعا در زندگی انسان در طول تاریخ _از آغاز تا آینده_ بر همگان مسلم است، بطوری که می طلبد الگوی بایسته دعا الیه و توانمند در بیان عواطف داعی در اختیار باشد. این پژوهش سعی دارد تا با ارائه ساختار و شیوه دعای مطلوب از نظر قرآن، نشان دهد که بزرگان و ادبای قدیم چگونه با روح قرآن آشنا و مبانی آن را در خلوت خود، خواسته یا ناخواسته، زمزمه کرده اند.خواجه عبدالله انصاری از جمله این قله هاست که قرآن را با جان خود نوشیده، چنانچه تالیفات وی انعکاسی از آن منبع الهی است. نگارندگان با بررسی دعای قرآن و سطح حضور آن در مناجات نامه ضمن بیان زیباشناسانه این شیوه، در پایان به این نتیجه می رسند که خداوند در جای جای قرآن اسلوب و الگوی مطلوب دعا را از زبان پیامبران به انسان ها آموخته است. چنانکه پیر هرات که در مکتب قرآن رشد یافته، مناجات نامه را تحت تاثیر دعای قران به رشته تحریر در آورده است.
Keywords:
Authors
علی اکبر احمدی
استادیار دانشگاه پیام نور
اصغر حسینی
دانش آموخته زبان و ادبیات عرب