اثربخشی مدل تحولی تفاوتهای فردی مبتنی بر ارتباط بر بهبود زبان بیانی در کودکان اختلالات طیف اتیسم

تاخیر زبانی با شدت و درجات مختلف و استفاده از گفتاری که با شرایط محیطی و اجتماعی آن ها مناسبت ندارد از ویژگی های مبتلایان به طیف اوتیسم است. از آنجا که مهارت های زبان بیانی کودکان اختلال طیف اتیسم نسبت به همسالان عادی خود پایین تر است ، ارائه مداخلاتی که منجر به بهبود عملکرد زبان بیانی آنها شود، ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی مدل تحولی تفاوتهای فردی مبتنی بر ارتباط بر بهبود زبان بیانی در کودکان اختلال طیف اتیسم انجام شد.جامعه موردمطالعه تمامی کودکان 3-8سال مبتلابه اختلال طیف اتیسم بود که در زمان اجرای آزمون به کلینیک رهگشا اصفهان مراجعه کردند. از این جامعه 6 نفر به روش نمونه گیری در دسترس با توجه به ملاک های ورود و ملاک های خروج انتخاب شدند.در این پژوهش از آزمون سنجش رشد نیوشا و مقیاس درجه بندی اتیسم کودکی استفاده شد.مداخله طی حداقل 26 جلسه 45 دقیقه ای، هفته ای دو بار برگزار شد. در این پژوهش از مقیاس درجه بندی درخودماندگی کودکی، نیمرخ مهارت های اجتماعی درخودماندگی، آزمون سنجش رشد نیوشا استفاده شده است پژوهش حاضر کاربردی و شبه آزمایشی بود. طرح پیش آزمون – پس آزمون یک گروهی در این پژوهش به کاررفته است. پس از اتمام جلسات درمانی، طی جلسه ای جداگانه پس آزمون ها انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون t همبسته استفاده شد.نتایج نشان داد که در نمرات زبان بیانی تفاوت معنادار وجود نداشت. در نتیجه این پژوهش می توان این فرضیه را مطرح کرد که زمان کوتاه پژوهش و معیارهای سختگیرانه ابزار پژوهش موجب شد تا اثرات مثبت مدل تحولی تفاوتهای فردی مبتنی برارتباط بر زبان بیانی در میان کودکان دارای اختلال طیف اتیسم معنادار نباشد . بر این اساس انجام پژوهشهایی با ابزارهای مناسب و دوره های پیگیری برای بررسی این فرضیه توصیه می شود.

Keywords:

مدل تحولی تفاوتهای فردی مبتنی بر ارتباط , مهارت زبان بیانی , اختلال طیف اتیسم