تبیین عوامل افزایش امنیت به منظور ارتقا تعاملات اجتماعی معلولین جسمی-حرکتی

در دو دهه اخیر، مساله امنیت در فضاهای شهری، دغدغه مهم مدیران و برنامه­ریزان بوده است. عدم توجه به امنیت انسان در فضاهای جمعی، نه تنها او را از رسیدن به نیازهای بالاتر باز می­دارد، بلکه کاهش تعاملات اجتماعی و خالی ماندن فضاهای عمومی را در پی خواهد داشت. هدف از این مقاله دست­یابی به عوامل افزایش امنیت در خیابان جهت ارتقا تعاملات اجتماعی معلولین جسمی - حرکتی  است. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر نوع توصیفی- تحلیلی است. اطلاعات و داده­ها از طریق پرسشنامه و روش میدانی گردآوری شده است. گروه هدف در پژوهش، معلولین جسمی - حرکتی خیابان طبرسی مشهد هستند. نمونه­گیری به روش تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران در میان 293 نفر از افراد، انجام شده است. تحلیل داده­ها از طریق تحلیل عاملی توسط نرم­افزار SPSS و PLS انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می­دهد که برنامه­ریزی موثر، تغییرات در محیط کالبدی، فعال بودن فضا و افزایش فعالیت­های شبانه­روزی، روشنایی و کمک به خوانایی در خیابان، سبب افزایش امنیت خواهد شد چرا که بالا بودن تعداد ناظران در فضا موجب کاهش فعالیت­های مجرمانه و افزایش تعاملات بین مردم و معلولین جسمی - حرکتی می­شود.

Keywords:

امنیت , تعاملات اجتماعی , خیابان شهری , معلولین جسمی - حرکتی