غلامرضا شفیعی - گروه بیوشیمی بالینی- دانشکده پزشکی- دانشگاه علوم پزشکی همدان

سابقه و هدف: استئوپورز رایج ترین بیماری متابولیکی مرتبط با استخوان است. داروهای ضداستئوپورز بدلیل تجویز سیستمیک دارای عوارض جانبی بر بافت های غیر اسکلتی می باشند. بنابراین امروزه جهت برطرف کردن این عوارض تکنولوژی نانو و ذرات نانو دارو مورد توجه زیادی قرار گرفته اند.روش جستجو: این مقاله نوعی مطالعه مروری است که درآن جمع آوری اطلاعات از طریق جستجو در اینترنت ( Medline, PubMed, (science direct محدود به زبان انگلیسی و بدون محدودیت زمان و با استفاده از کلمات کلیدی Osteoporosis و Nanoparticle صورت گرفت.یافته ها: استفاده از تکنولوژی نانو در درمان استئوپورز باعث می شود تا Drug Delivery دارو به بافت استخوان بصورت هدفدار انجام گیرد و نیز سمیت سیستمیک دارو به حداقل برسد و سبب می شود تا فارماکوکینتیک دارو بهبود یافته و همچنین غلظت موضعی دارو و اثرگذاری دارو در بافت هدف افزایش یابد. تنها محدودیت این نوع داروها الگو و مکانیسم رهاسازی دارو می باشد. لذا تحقیقات امروزی بر اپتیمایز کردن حامل های نانو داروها، نوع و مدل رهایش دارو و در نهایت پایداری و اثرگذاری هدف دار نانوداروها تمرکز کرده اند.نتیجه گیری: درمان استئوپورز بعنوان یک عارضه مهم در ابعاد بالینی، اجتماعی و اقتصادی حائز اهمیت است و علم نانوتکنولوژی می تواند بسیاری از مشکلات و عوارض ناشی از سایر داروها را کاهش دهد.

استئوپورز، نانوذرات، سیستم رهایش دارو، داروهای ضد استئوپورز، استخوان.