ایمنی درمانی سرطان با استفاده از سلول های T بیان کننده گیرنده های آنتی ژن کایمریک

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 892

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NHSMED01_037

تاریخ نمایه سازی: 18 آذر 1398

Abstract:

گیرنده های آنتی ژن کیمریک، گیرنده های مهندسی شده ای هستند که ویژگی های مطلوبی از لحاظ ایمنی را در یک سلول ایمنی اجرایی همچون سلول های T ایجاد می نمایند. سلول های T بیان کننده گیرنده آنتی ژن کایمریک (CAR T-cells)، از جمله منابع سلولی هستند که به عنوان یک کاندیدای ارزشمند جهت انجام ایمنی درمانی مورد استفاده قرار می گیرند. اخیرا، CAR T-cells، برای اولین بار موفق به دریافت تاییدیه اداره غذا و داروی ایالات متحده (FDA) با هدف درمان بیماران 3 تا 25 ساله مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد شده اند.درمان با استفاده CAR T-cells، نخستین ژن درمانی تایید شده در آمریکا می باشد و نتایج درمانی موثر و امید بخشی را در زمینه درمان سرطان با خود به ارمغان آورده است. پیشرفت در طراحی و ساختهCAR T-cells، باعث بهبود چشمگیری در نتایج درمانی بیماران مبتلا به سرطان بدخیم سلول های B شده است. با پیشرفت انجام آزمایشات بالینی با استفاده از CAR T-cells، درک بهتری در مورد عوارض جانبی حاصل از کاربرد بالینی آن ها حاصل شده است. افزایش میزان داده های حاصل از مطالعات نشان می دهد که استفاده درمانی از سلول های CAR T می تواند منجر به ایجاد پاسخ های شدید بالینی و حتی تهدید کننده حیات در بیماران مبتلا به سندرم آزاد کننده سیتوکین شود.علاوه بر این که درمان بیماران با استفاده از CAR T-cells صورت می پذیرد، نظارت و مدیریت بر روی سمیت آن ها نیز توسط متخصصان زمینه های مختلف انجام می شود. موانع عمده در این زمینه، استفاده از CAR T-cells جهت درمان بعضی تومورهای چالش انگیز همچون بدخیم های میلوئیدی و تومورهای جامدهمی باشد.این مقاله به مرور پتانسیل درمانی CAR T-cells در درمان سرطان و دیگر بیماری ها می پردازد.

Keywords:

سلول های T بیان کننده گیرنده آنتی ژن کایمریک , لوسمی لنفوبلاستیک حاد , سرطان بدخیم سلول های B , سندرم آزاد کننده سیتوکین

Authors

محسن شیخ حسن

دانشجوی دکتری بیوتکنولوژی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان-ایران.