تاثیر تمرین هوازی بر غلظت سلنوپروتئین سرمی و بافت کبد و برخی عوامل التهابی و خطر زای قلبی - عروقی در موش های نر دارای کبدچرب

هدف از اجرای این پژوهش، تعیین تاثیر تمرین هوازی بر غلظت سلنوپروتئین سرمی و بافت کبد و برخی عوامل التهابی و خطر زای قلبی - عروقی در موش های نر دارای کبدچرب بود. بدین منظور تعداد 32 موش از انستیتو پاستور تهیه شده بودند که در انتهای مطالعه 26 رت باقی ماند که این تعداد در 4 گروه کبد چرب بدون تمرین(N=8) کبد چرب به همراه تمرین هوازی(n=8)،سالم بدون تمرین (n=4)و سالم تمرین کرده(n=6) تقسیم شدند. پروتکل تمرین هوازی با استفاده از تردمیل در جوندگان با سرعت 20 تا 25 متر در دقیقه معادل 60 تا 65% حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد. تمرین به مدت 60 دقیقه در روز انجام شد، که 10 دقیقه از آن مربوط به گرم کردن و سرد کردن بدن بود. تمرین 5 روز در هفته و به مدت 8 هفته (2ماه) انجام شد و هر هفته بر سرعت تردمیل و شدت تمرین افزوده شد. خون گیری و آنالیز بیوشیمیایی متغیرها بدین صورت بود که 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و پس از 12-10 ساعت ناشتایی با توجه به تاثیر کمتر اتر استنشاقی بر پروفایل آنزیم های کبدی و پروفایل چربی موش ها نسبت به بیهوش کننده های تزریقی همچون کتامین از روش بیهوشی با اتر (روش اخلاقی) استفاده و خونگیری بلافاصله از درون بطن چپ به میزان 5 سی سی انجام شد و نمونه ها برای انجام آزمایش در دمای صفر درجه به آزمایشگاه ارسال گردید. از آزمون شاپیرو ویلک جهت تعیین طبیعی بودن توزیع داده های گروه ها استفاده شد و سپس با استفاده از آمار استنباطی آنووا فرضیه های پژوهش آزمون شدند. تمامی محاسبات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام می گردد و سطح معنی داری0.05 ≥ P در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد: در تمامی متغیرهای مورد نظر (سلنوپروتئین بافتی، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین، HDL, LDL, TG و کلسترول) تفاوت معنادار وجود دارد. اما این تغییرات در سلنوپروتئین سرمی و CRP معنادار نبود. نتایج پژوهش حاضر گواه بر این مدعاست که ورزش هوازی منظم یکی از درمان های اصلی و اساسی برای بیماری کبدچرب غیرالکلی می باشد.

Keywords:

سلنوپروتئین , نیمرخ لیپیدی , CRP , تمرین هوازی , کبد چرب