حسن اسدی - دانشجوی دکترای فلسفه تعلیم و تربیت واحد بین الملل دانشگاه شیراز
سحر ذبیحی دان - دانشجوی دکترای فلسفه تعلیم و تربیت مدرس دانشگاه واحد بین الملل دانشگاه شیراز

جنگ و خشونت مشکل دیرین جامعه بشری و صلح آرزوی همیشگی بشر بوده و هست. به همین خاطر دوست داران صلح، از گذشته دور تا کنون در فکر چاره بوده و تلاش های زیادی در این زمینه انجام داده اند. این تلاش ها، برخی شان با یک نگاه عملکردی و برای کنترل خشونت ها یا به عبارتی دستیابی به صلح منفی و برخی شان با یک نگاه زیربنایی، با تحلیل فلسفی و تئوریک ساختارهای سیاسی و اجتماعی موجود و نیز مناسبات بین کشورها، در صدد ارائه طرحی برای حذف عوامل خشونت زا و رسیدن به صلح جهانی صورت گرفته است. طرح صلح پایدار کانت، نظریه صلح دموکراتیک ، طرح یا نظریه صلح عادلانه و طرح گفت و گوی فرهنگ ها و تمدن ها ، مهم ترین این طرح ها هستند. این چهار طرح در مجامع جهانی و در نزد اندیشمندان مورد توجه قرار گرفته و هر کدام تا حدودی نیز مبنای عمل قرار گرفته اند. ما در این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی، این چهار طرح را به صورت مختصر و در حد ظرفیت این پژوهش مورد نقد و بررسی قرار داده و نقاط قوت و ضعف و علل عدم توفیق آن ها را مورد توجه قرار داده ایم. نتایج تحقیق نشان می دهد، این طرح ها، علی رغم این که مورد توجه جامعه جهانی قرار گرفته و در جاهایی مبنای عمل قرار گرفته اند؛ لیکن در همه آنها دو کاستی یا غفلت مهم دیده می شود که سبب ناکارامدی آنها شده است. این دو کاستی عبارت است از: نگاه انتزاعی، غیر انضمامی و غیر میان فرهنگی به مفهوم صلح و دیگری، غفلت از موضوع آموزش صلح . در انتها، با توجه به اهمیت این دو موضوع، نکاتی را در خصوص اهمیت و ضرورت نگاه میان فرهنگی به صلح و نیز ضرورت آموزش صلح بیان کرده ایم.

طرح های صلح جهانی، نقد و بررسی، نگاه میان فرهنگی، آموزش صلح