رها ثابت سروستانی - دکترای توسعه، فرهنگ و جنسیت

این مقاله تلاشی است در جهت روشن نمودن این موضوع که چگونه از یک طرف شیوع تمایلات جنگجویی و تفوق طلبی ملی و بعضا بین المللی به دلیل دستیابی به سلاح های اتمی و پیشرفته و از طرف دیگر حرکت بسوی همکاریهای بین المللی که خواهان طرح نقشه های ملی و بین المللی درجهت بهبود وضع گروههای آسیب دیده/ پذیر در سرتا سر جهان است، توانسته چهره روابط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جامعه بشری را از قرن بیستم به بعد طوری دگرگون کند که علائم حرکتهای ملی و جهانی در ایجاد صلح روز بروز واضح تر گردد. این مقاله ادعا میکندکه تجارب تاریخی بشرگواهی میدهدکه حصول صلحی پایدار نمی تواند فقط مبتنی برپیمانهایسیاسی ملی و قراردادهای بین المللی باشد.شاید وقت آن رسیده که راه حل مسائل مربوط به صلح از مرحله صرفا عملی و اجرایی به سطحی بالاتر یعنی توجه به موازین اخلاقی و اصولی ارتقا یابد. این مقاله همچنین بحث می کند که نظم کهنه و فرسوده ای که حاکم بر روشها و مسالک سیاسی است، ناکارآمدی خود را برای تنظیم قوانین بین المللی که بتواند مقبول عام و قابل اجرا در کشورهای مختلف باشد بارها به وضوح ثابت کرده است. بنابراین بشر تشنه نظم جدیدی است که مختصاتش باید بیش از طرحی برای عملی کردن صلح باشد. نظمی که ریشه اش درفهمی عمیق از اصل یگانگی نوع انسان، ایجاد برادری و حسن تفاهم بیشتر، تساوی میان زن و مرد،دسترسیبه آموزش و پرورش مناسب و رایگان و در نهایت نظمی که رفاه کل را در داشتن حق مسلم سهمی عادلانه از سرانه ملی و بین المللی جستجو می کند، بیابد.

استقرارصلح پایدار موازین/ نظم اخلاقی و روحانی جنبش ها / پیمان ها و سازمان های ملی و بین الملل