آموزش و صلح

آموزش به عنوان یکی از پرکاربرد ترین و موثرترین ابزارها در جهت ترویج صلح می باشد، هرچند با گذشت قریب به 40 سال از پایه گذاری روز جهانی صلح همچنان شاهد به وجود آمدن عوامل ناقض صلح در مقیاس جهانی هستیم. برقراری صلح آن هم در نظام کنونی بین الملل که هر روز شاهد منازعات و مخاصمات مختلف در گوشه و کنار دنیا است، تا حد زیادی یک خواسته بزرگ و شاید غیر قابل معقول است، اینکه در گوشه ایاز جهان مانند: میانمار، عراق، سوریه، افغانستان همچنان شاهد نقض حقوق و کرامت انسانی هستیم و در نتیجه آن، نقض صلح و ثبات به تصویر کشیده می شود و در نقطه ای دیگر حرف از حقوق بشر به میان می آید، نشان می دهد که با گذشت قریب به 40 سال از پایه گذاری روز جهانی صلح همچنان تعارض در برقراری صلح در مقیاس جهانی وجود دارد. امروزه، تنها جنگ دشمن صلح نیست؛ بلکه بی سوادی، بی احترامی به عقاید یکدیگر، نادیده گرفتن افراد یا موجودیت های دیگرکه خود عامل سر خوردگی افراد در جامعه و در نتیجه منجرب به پیوستن آن ها به گروه های تروریستی می شود ، نقض حقوق بشر، بیعدالتی و غیره تهدیدات صلح به حساب می آیند. زمانی بحث بر صلح منفی بود، اما امروزه صلح مثبت یا ایجابی بیشتر مدنظر است و صلح صرفا به معنای نبود جنگ نیست . بحث دیدن یا به حساب آوردن موجودیت ها یا افراد بسیار مهم است. زمانی که برخی از افراد یا موجودیت ها احساس میکنند که دیده نمی شوند، تلاش می کنند تا خود را نشان دهند ولو با اقدام های خشونت آمیز یا تروریستی. بنابراین، بخش عمدهای از تقصیرات متوجه جامعه (اعم از ملی یا بین المللی) می شود.. سوال اصلی قابل طرح این است که چه جایگاهی را می توان برای آموزش در جهت ترویج و برقراری صلح جهانی درنظر گرفت یونسکو سازمان آموزش و فرهنگ مردم سازمان ملل متحد در سال 1991 در بیانیه سیویگلیا (اسپانیا) بیان داشت: جنبه بیولوژیک، بشریت را به خاطر جنگ به گونه ای که در ذهن انسان زاده شده متهم نمی سازد. به همین دلیل باید فرهنگ صلح در ذهن ما جا بگیرد. بشر جنگ را اختراع کرده پس می تواند صلح را نیز اختراع کند و قبل از هر چیز باید با فرایند آموزشی آغاز شود تا مسئولیت را به رسمیت بشناسد.