بررسی تاثیرجنس و میزان هوازدگی سنگدانه موجود در آبرفت های پهنه های جنوب غرب و جنوب شرق شهر تهران بر دوام آسفالت

ساخت و نگهداشت راه های آسفالته بخصوص بزرگراه ها یکی از ارکان اصلی توسعه کشورها به شمار میرود. راه های با کیفیت علاوه بر کاهش هزینه های نگهداشت، حمل و نقل ایمن و مطمئن را میسر میسازند. در یک مخلوط آسفالتی مصالح نقش اسکلت و استخوان بندی مخلوط را داشته و قیر به عنوان اصلیترین چسباننده مصالح در یک مخلوط آسفالتی شناخته میشود. چسبندگی قیر به مصالح یکی از مهمترین فاکتورهای تامین دوام در آسفالت است. یکی از مهمترین علل خرابی آسفالت عریان شدگی مصالح (STRIPPING) است که در آن غشاء نازک قیر به خصوص در مجاورت آب از پیرامون مصالح جدا شده و در نتیجه سنگدانه ها در جای خود سست میشوند و خرابی های دیگری از جمله شن زدگی و ایجاد چاله را موجب میشوند. اصلی ترین منبع تامین مصالح سنگی مصرفی در تولید آسفالت شهر تهران آبرفتهای جنوب غرب (منطقه گرمدره) و جنوب شرق شهر تهران (پاکدشت) است که عمدتا از قلوه سنگهایی با منشاء آذرین و آذرآواری و مقداری سنگهای کربناته تشکیل شده اند. قدرت چسبندگی قیر به سنگدانه ها مختلف با توجه به خواص فیزیکی و شیمیایی هر نوع سنگدانه، به خصوص در مجاورت با آب با یکدیگر تفاوت دارد. در این تحقیق ویژگیهای پترولوژی و کانی شناسی سنگدانه ها متشکله آبرفت جنوب غرب و جنوب شرق شهر تهران و میزان هوازدگی احتمالی آنها بر دوام آسفالت، مورد ارزیابی قرار گرفته است. خواص فیزیکی و مکانیکی سنگدانه ها بر اساس آیین نامه روسازی آسفالت و آزمایشات مندرج در نشریه 234 (آیین نامه روسازی آسفالتی راه های ایران) مورد ارزیابی قرار گرفته تا در نهایت با استفاده از آزمایشات دوام آسفالت علت اصلی کاهش دوام و سنگدانه های مضر مشخص گردد.

Keywords:

دوام مخلوط آسفالتی , عریان شدگی , چسبندگی قیر , مصالح سنگی