حسین میرمحمد صادقی - استاد دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی
امیر اعتمادی - دانش آموخته دکتری حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری

هنگامی که شخصی به دیگری حمله می کند، هدف اولیه مرتکب، ایراد نوعی صدمه جسمی یا روانی به بزه دیده است، اما در برخی موارد، مهاجم گونه ای انزجار را نیز نسبت به بزه دیده بروز می دهد؛ و درواقع، تهاجم همراه با انگیزه شریرانه ای، از قبیل انگیزه های نژادی، واقع می شود. افزون بر این، گاهی مرتکب از سلاحی برای ارتکاب تهاجم استفاده می کند. در حقوق انگلستان، بروز انگیزه های یادشده و یا به کارگیری سلاح از سوی مهاجم، به مثابه سرزنش پذیری بالاتر قلمداد شده، و در نتیجه، مجازات بیش تری برای وی در نظر گرفته می شود؛ حال آن که در حقوق ایران، ارتکاب تهاجم با انگیزه های شریرانه یا با سلاح اساسا محل توجه نبوده یا دارای قلمرو تاثیرگذاری محدودی بر میزان مجازات قابل اعمال است. از این رو، نوشتار حاضر می کوشد این خلا قانونی را بیش ازپیش نمایان سازد و راهکارهایی همچون پیش بینی جهات تشدید عام یا خاص را پیشنهاد کند.

تهاجم علیه اشخاص, انگیزه های نژادی یا مذهبی, استفاده از سلاح, عوامل مشدده