تبیین ویژگی های خانه معمار مبتنی بر شناسایی الگوی خانه های تاریخی در محله سنگ سیاه شیراز

در طی سده اخیر واژه مکان همراه با طیف وسیع معانی، تقریبا0 در تمامی فضاهای معماری مطرح شده است. ساخت مکان، به معانی و باورهای انسان تجسد بخشیده و ارتباط عمیقی با ساحت های وجودی انسان و ارتباط وی با محیط اطراف خود دارد. از این رو پرداختن به تعاریف معماری، پدیدارشناسی مکان از یک سو و شناسایی الگوها و هویت در خانه های بافت تاریخی شیراز از سوی دیگر؛ به منظور بهره جستن از این الگوها برای طراحی فضاهای ماندگار و پایدار می باشد.در این راستا پژوهش حاضر با 355 نفر حجم نمونه به منظور شناسایی الگوها در محله سنگ سیاه شیراز صورت گرفته است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده که ابزار جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای بوده و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران تعیین گردیده، پرسشنامه ها در محله با استفاده از روش نمونه گیری ساده و در دسترس به صورت تصادفی توزیع گردید. داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه، با استفاده از نرم افزار spss، nvivo و excel توصیف و تحلیل شده اند. روند پژوهش را سه فرضیه مطرح شده هدایت می کند که در پاسخ به سوالات بیان شده ارائه گردیده است؛ نتایج این پژوهش نشان می دهد که طراحی خانه معمار جهت گردهمایی معماران و فضای خاطره انگیز و آرامش بخش می باشد. تفهیم و اثبات جایگاه وجودی معمار در بستر جامعه خود و القای این موضوع که ارتباط تنگاتنگ بین مردم ومعمار است و طراحی محیط کالبدی متناسب با نیازهای انسان به طوری که شاهد کالبدی موزون و هماهنگ و همسو با نیازهای روحی و جسمی انسان باشد.

Keywords:

خانه معمار , الگو , هویت , روح مکان , خانه های تاریخی , محله سنگ سیاه شیراز