زهرا اسکندرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد ساوه

مسکن مهر آخرین برنامه تامین مسکن کشور است که، پس از گذشت چند سال از اجرای آن، ضرورت بررسی نتایج حاصله از این تجربه به لحاظ میزان موفقیت آن در ایجاد کیفیت زندگی در ساکنانش احساس می شود. ارزیابی کیفیت زندگی، ارزیابی جمع گستره ای از مولفه های اجتماعی، کالبدی، اقتصادی، و زیست محیطی را دربرمی گیرد که در مجموع کیفیت محیط مورد نظر را در پاسخگویی نیازهای بهره برداران بازگو می کند. در این مقاله دو هدف مورد نظر است: هدف اول تعریف و تعیین نشانگرهای مفهوم کیفیت زندگی در محیط مسکونی و هدف دوم، سنجش کیفیت زندگی در مسکن مهر مورد پژوهش. به این منظور، نخست نشانگرهای عینی کیفیت زندگی محدوده مورد پژوهش با اصول و استانداردهای شهرسازی سنجش شد که مشکلاتی از قبیل نبود فعالیت های مرتبط با رفاه عمومی، گذران فراغت، امور خدماتی، و نیز معضلاتی همچون تراکم جمعیتی بالا و دسترسی نازل به کاربردهای روزانه نظیر کودکستان، خریدهای روزانه، و فضای سبز تجهیز شده استخراج گردید. سپس ارزیابی نشانگرهای ذهنی صورت پذیرفت که نتایج حاصل از تسهیلات و ویژگی های کالبدی واحد مسکونی، امنیت، و بهداشت محیط محله مسکونی اظهار نارضایتی کردند. همچنین نشانگرهای بهداشت محیط، امنیت، و دسترسی به خدمات در مقیاس محله مسکونی بالاترین و اقتصاد واحد مسکونی کمترین میزان اهمیت را از دیدگاه ساکنان داشتند.

کیفیت زندگی، کیفیت محیط مسکونی، کالبدی، اقتصادی، اجتماعی