یحیی طاهری

این مطالعه با هدف بررسی رابطه سبک زندگی با سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان پسر متوسطه شهرستان لارستان انجام شد. نمونه آماری به تعداد 50 نفر از دانش آموزان پسر در سال تحصیلی 97-1396 در نظر گرفته شد که از روش نمونه گیری تصادفی استفاده گردید. همچنین توسط 3 پرسشنامه استاندارد؛ سبک زندگی، سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی عمومی شرر داده ها جمع آوری شد. آمار توصیفی نشان داد 56 ٪ افراد پاسخگو کلاس یازدهم و 44 ٪ کلاس دوازدهم بوده اند که از این میزان 48 علوم تجربی و 52 علوم انسانی می باشند. همان طور مشاهده گردید در بین مولفه های سبک زندگی، بالاترین میانگین به ترتیب مربوط به مولفه های سلامت روان شناختی (34٫10)، سلامت جسمانی ( 32,18)، سلامت اجتماعی (32٫13)، ورزش و تندرستی ( 30 , 23)، سلامت معنوی (2008)، پیشگیری از بیماریها ( 29,24)، سلامت محیطی (29٫04) اما کمترین میانگین مربوط به مولفه کنترل وزن و تغذیه ( 24,55 ) است. همچنین نتایج نشان میدهد میانگین خودکارآمدی ( 31 , 20 ) بالاتر از میانگین سازگاری اجتماعی ( 28 , 37 ) قرار دارد. نتایج آمار استنباطی با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون بیانگر این امر است که تمامی فرضیات مورد تایید قرار گرفته یعنی بین سبک زندگی با سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد همچنین بین سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان پسر نیز رابطه وجود دارد. با توجه به نتایج پیشنهاد می گردد در سیستم آموزش و پرورش برنامه های آموزشی در نظرگرفته شود تا بتوانند دانش آموزان را توانمند سازند تا با داشتن سبک زندگی سالم بتوانند با مشکلات و فشارهای روانی دوران تحصیل و جامعه مقابله نماید و یا با آنها کنار بیایند.

سبک زندگی، مولفه های سبک زندگی سالم، سازگاری اجتماعی، خودکارآمدی، دانش آموزان