الیناز فرمهینی فراهانی - دانش آموخته دکتری گروه زبان شناسی همگانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
زهرا ابوالحسنی چیمه - دانشیار پژوهشکده سمت، تهران، ایران

برای دستیابی به رابطه بین نگرش بومی­زبانان نسبت به گونه زبانی­شان و میزان شدت تهدید آن گونه زبانی، از طریق نه شاخص سند اجرایی زبان زنده و درخطر یونسکو (2003) و همچنین فرم نگرش­سنج محقق­ساخته، ده گونه­ زبانی در ده آبادی از سه استان تهران، البرز و هرمزگان مورد سنجش قرار گرفت. نتایج از طریق نرم­افزار آماری SPSS تحلیل شد. با توجه به سطح معنی­داری آزمون پیرسون رابطه­ بین دو متغیر نگرش بومی­زبان و شدت درخطر بودن گونه­ زبانی، رابطه­ خطی مثبت است. اگر نگرش بومی­زبان نسبت به گونه­ زبانی­شان مثبت باشد، گونه­ زبانی آنان از وضعیت ایمن­تری برخوردار است و هویت اجتماعی گویشوران در معرض آسیب کمتری است و اگر نگرش گویشوران نسبت به گونه زبانی خود منفی باشد پیش بینی می­شود که زبان در معرض خطر جدی باشد. برای حفظ یک گونه زبانی، تقویت نگرش بومی زبانان به آن زبان یکی از راهکارهای اصلی قابل پیشنهاد است.

زبان, هویت, نگرش بومی زبان, زبان های درخطر, سند اجرایی یونسکو