مریم باغبانی - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه شهید بهشتی تهران
مهتاب محمدگنجی - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه شهید بهشتی تهران

در نظام سیاسی متمرکز، که مردم خود و نظام حاکم را دو قطب مجزا می بینند، توسعه پایدار شهری انتظاری دور است.با سپردن امور محلی و کوچک به واحدهای خرد، به جای ساختن دستگاه های عریض و طویل بوروکراتیک که به دشواری و با صرف وقت و هزینه بسیار فعالیتی را به انجام می رسانند، می توان نظام مدیریتی را کارآمدتر کرد. حذف فاصله بین دستگاه های دولتی و مردم از پیامدهای این نظام مدیریتی است. واحدهای محلی با در دست گرفتن اختیارات بیشتر هم از لحاظ اقتصادی به منابع محلی متکی خواهند بود و هم از نظر اجتماعی ناگزیر از توجه به خواست و در نهایت به مشارکت مردم می باشند. استفاده از استعدادها، پتانسیل ها و سرمایه های فکری، فیزیکی و مادی بخش خصوصی و مردمی، کارایی، اثر بخشی و بهره وری را افزایش داده و زمینه های پایداری مدیریت شهری را فراهم می نمایند. این مقاله از طریق مطالعات گسترده نظری و بررسی و مقایسه نظام مدیریت شهری در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، به تحلیل نقش نهادهای مدنی و سازمان های غیر دولتیNGOs) در اداره امور محلات و شهرها پرداخته و در این مسیر، نقش حرکت های مردمی غیر دولتی در ایران پیش از مدرن و موانع ایجاد شده برای بکارگیری نیروهای مردمی و سازمان های غیردولتی در دوران مدرن، مورد تدقیق قرار می گیرد و در نهایت روش هایی برای فعال سازی سازمان های غیر دولتی در ایران ارائه می گردد. فعالیت این سازمان ها در اداره امور محلات و شهرها، یکی از ارکان توسعه شهری پایدار می باشد

سازمان های غیر دولتی،نهادهای مدنی، حکمروایی شهری، توسعه پایدار شهری