بررسی وضعیت کاربریهای شهری با توجه به رویکرد کاربری ترکیبی

با مطرح شدن مفهوم توسعه پایدار شهری، کاربری زمین به سمت دیدگاههای استفاده بهینه و پایدار از زمین با توجه به عوامل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و غیره متمایل شده است. امروزه با توجه به نارسایی و محدودیت های جدی معیارهای کمی، مهمترین تحول در روشهای تعیین معیارها و ضوابط فضایی کاربری زمین، استفاده از شاخص های اجتماعی و کیفی در تدوین سرانه هاست. در این راستا کاربری ترکیبی به عنوان یکی از اصول رشد هوشمند شهری رهیافتی جدید در برنامه ریزی کاربری زمین شهری است که با توجه به ضرورت توجه به نحوه مکانگزینی کاربری های شهری در درون شهر، همخوانی و هماهنگی زیادی با معیارهای پایداری دارد. در مقاله حاضر برای دستیابی به هدف تحقیق که همانا تحلیل میزان مطلوبیت و پایداری کاربری زمین شهری مشهد با توجه به رویکرد کاربری ترکیبی می باشد، از روش تحلیل محتوا استفاده گردیده است. نتایج بیانگر آن است که مبنای برنامه ریزی طرح های توسعه شهری و کاربری زمین در کشور ما، مبتنی بر الگو هایی است که بی اعتباری خود را نشان داده اند. بررسی طرح تفصیلی شهر مشهد و وضعیت موجود کاربری زمین در شهر مشهد بیانگر آن است که در نحوه استفاده از اراضی، سیاست بر تفکیک کاربری و جدایی گزینی کاربری های مختلف از یکدیگر بوده است که منجر به ناپایداری شهری و بروز مسائل متعددی گردیده است. در نهایت این مقاله پیشنهاد می نماید که برای رسیدن به پایداری در برنامه ریزی کاربری زمین، باید به اصول رشد هوشمند شهری و رویکرد کاربری ترکیبی توجه بیشتری مبذول گردد.

Keywords:

رشد هوشمند , توسعه پایدار , کاربری زمین