نیره بصیری پارسا - کارشناس ارشد توسعه و برنامه ریزی، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدا
نعمت اله اکبری - دانشیار گروه اقتصاد

با کاهش درآمد های دولت پس از خوکفایی شهرداریها در سال 1362 پیش بینی درآمد توسط شهرداریها دشوارتر شد. چرا که شهرداریها مجبور بودند به درآمدهای ناپایداری مانند عوارض ساختمانها و اراضی، پروانه های ساختمانی، تراکم و ... متوسل شوند، بدون آنکه به تبعات سوء ناشی از ناپایداری این درآمدها توجه کنند. برخی از این درآمدها نیز هزینه های زیادی بر شهروندان تحمیل می نماید، در حالی که شهروندان نیز از خدمات ارائه شده و نسبت بهره مندی از آنها اطلاعی ندارند. همچنین یکی از اهداف توسعه شهری پایدار فراهم نمودن امکانات عادلانه زندگی برای مردم هر جامعه می باشد که این امر نیز در گرو عملکرد شهرداریها می باشد. بنابراین شهرداریها با داشتن درآمدهای پایدار گامهای سریع تری در جهت توسعه شهری پایدار بر می دارند. در این مقاله سعی شده است منابع درآمدی شهرداری ها و سهم هر یک در ترکیب درآمدی تعیین گردد همچنین هدف دیگر این مقاله این است که ساختار درآمد شهرداری از لحاظ اتکاء به درآمدهای پایدار و ناپایدار مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد و راهکارهای مناسب جهت دستیابی به پایداری ارائه گردد. نتایج حاصل از تحقیق حاکی از آن است که همواره در طی سالهای مورد نظر درآمد شهرداری همدان متکی بر عوارض ساخت و ساز و مسکن بوده است. از این بین بیشترین سهم درآمدی مربوط به پروانه های ساختمانی و تراکم و تفکیک اراضی می باشد که جزء درآمدهای ناپایدار بوده و با رکود و رونق در بخش مسکن این درآمد نیز تغییر میکند. بنابراین نا پایداری درآمدها شرایط دستیابی به توسعه شهری پایدار را نامساعد تر می نماید.

شهرداری، درآمد پایدار، توسعه شهری پایدار