سیده مهسا عبداله زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه هنر اصفهان

از زمان شکل گیری و پیدایش شهرها، به عنوان اجتماعات یکجانشین، فضاهایی وجود داشتند که تعامل بین گروه های مختلف شهروندان در آن ها صورت می گرفته است. معابر شهری علاوه بر محلی برای عبور و مرور، جزو فضاهای شهری نیز به شمار می رفته است. با ورود اتومبیل به عرصه فضاهای شهری و تسلط آن بر شهر، به مرور پیاده مداری به دست فراموشی سپرده شد، به طوری که امروزه تنها برخی ازخیابان ها را می توان به عنوان خیابان زیست پذیر دانست. امروزه با وجود حکم فرمایی اتومبیل بر زندگی انسان و نمایان شدن پیامدهای سوء زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی این پدیده بر زندگی بشر، تشویق استفاده کمتر از وسایل نقلیه شخصی، تقویت تعاملات اجتماعی شهروندان و کاهش اثرات نامطلوب استفاده از سوخت های فسیلی بر منابع طبیعی بشر، امری ضروری است که با افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها، می توان در جهت رسیدن به این مهم گام برداشت. توجه به انسان به عنوان مهمترین عامل شکل گیری و حیات شهرها و پرداختن به برخی از مهم ترین نیازهای انسان از جمله : حرکت ، سلامت و تقویت زندگی اجتماعی انسان در شهرها از اهداف مقاله حاضر است.از اینرو به اهمیت افزایش قابلیت پیاده مداری در شهرهای امروز اشاره می شود و در این راستا به نقش خیابان ها به عنوان عنصر بارز فضای شهری، و اهمیت نقش خیابان های پیاده محور در ارتقای کیفیت زندگی شهروندان پرداخته می شود. همچنین در این رهگذر به طرح دیدگاه های مختلف در ارتباط با چگونگی استفاده از خیابان در جهان پرداخته می شود. در پایان راهکارهایی جهت بهبود وضعیت مسیرهای پیاده شهری ارایه می گردد تا امکان حضور هرچه بیشتر مردم در فضای شهری را فراهم آورد و با ایجاد فضاهای مناسب برای تعاملات اجتماعی، در ایجاد شهرهایی انسانی تر و پایدار موثر واقع شود

خیابان، پیاده محور، فضای شهری ، عابر پیاده، توسعه پایدار