حسین صفری - عضوهیات علمی موسسه دانشگاهی دیلمان لاهیجان

امروزه آنچه که بر راهبردوتدابیرحاکمان و سیاستمداران وبرنامه ریزان وطراحان اقصی نقاط دنیا اثر گذار است ، طرح ریزی و برنامه ریزی جهت تحقق توسعه پایدار است.برای حصول به این مهم کنگره ها ، بیانیه ها و کمسیون های متعددی تشکیل شده و فرضیاتی نیز در این راستا اعلام گردیده است. در غالب این فرضیات چه عیان وچه به صورت ضمنی عدالت به عنوان عامل اثر گذار در تحقق توسعه پایدار نقش دارد . اما با تعمق بیشتر ،این ادعا مطرح می شود که عدالت همانند سایر عوامل مؤثر ،جهت توسعه پایدار، نباید مورد عنایت قرار گیرد بلکه اثبات می شود که عدالت ،محوری ترین و اصلی ترین و اساسی ترین عامل در تحقق توسعه شهری پایدار است . این امر مایحصل پژوهش توسعه ای خواهد بود و با تعمق بر دانش موجود که حاصل تحقیقات و تجربیات است،استنتاج خواهد شد.در این راستا به استناد از روش تحقیق تاریخی -تفسیری به بیان چگونگی بروز توسعه پایدار و چگونگی تکوین و تکامل آن از زمان حدوث تا امروز پردازش خواهد شد. آنچنان که گفته شده ، عدالت به معنای آن است که هر چیز در جای خود و در مجرای طبیعی خود قرار گیرد واین برتر از جود و بخشش است که پدیده را از مجرای طبیعی خود خارج می نماید .توسعه پایدار نیز ایجاد شرایطی است که توسعه همه جانبه اقصادی،اجتماعی،سیاسی را حاصل نماید ،بدون آنکه شرایط زیست محیطی را به تفریط دستخوش تغییرات نماید و در آن هم نیازهای نسل حاضر توجه شود و هم زمینه و فرصت از نسل های آتی گرفته نشود و این تحقق پیدا نمی کند به جز بر محوریت و مبناء قرار دادن اصل عدالت ، به عبارت دیگراساسی تری عامل جهت تحقق توسعه پایدار، بذل توجه به اجرای عدالت است.

عدالت اجتماعی ، توسعه ، توسعه پایدار،محیط زیست