روجا علی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران
سعیده نوروزی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران
مریم عباسی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران
گلسا صدیقی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران

در حالی که توسعه شهری پایدار بخش عمده ای از ادبیات شهرسازی سالهای اخیر را به خود اختصاص داده است، پرداختن به اصول و معیارهای توسعه فضاهای شهری پایدار در مقیاس موضوعی هنوز نیازمند تحقیق و پژوهش فراوان است. علیرغم کوشش های انجام شده و گفتگوی بسیار از توسعه پایدار و طراحی اکولوژیک در مجامع تخصصی کیفیت محیطی، بسیاری از شهرها به دلایلی از جمله عدم باور بسیاری از کارفرمایان برنامه ریزان و طراحان از وخامت شرایط کنونی محیط زیست، با فقدان یک برنامه و سیاست جامع محیطی روبروست. هدف از این مقاله تاکید بر ملاحظات محیطی در جهت دستیابی به پایداری و سرزندگی و حیات شهری از طریق ارائه اصولی در طراحی فضاهای سبز شهری است. در راستای این اصول، شبکه اکولوژیکی به عنوان یک چارچوب از مکمل های اکولوژیکی مثل مناطق هسته ای و کریدور هاست که ارتباط فیزیکی لازم برای اکوسیستم ها و گونه های زیستی را در یک منطقه تحت تسلط انسان را فراهم می سازد. به این ترتیب شبکه اکولوژیکی یکی از راههای ممکن برا ی حفاظت ساکنان و قطعه قطعه شدن محیط خواهد بود. در این مقاله سعی بر آن شده تا با برشمردن عناصر شبکه اکولوژی و توصیف مشخضات آن، تعریف گسترده ای از آن ارائه گردد تا طراحان و برنامه ریزان نیز در مطالعات خود بیشتر به این مقوله توجه کنند. در این فرایند، اصول و معیارهای کارکردی در زمینه طراحی شبکه اکولوژیک در توسعه های جدید و یا در بافت شهری مورد بازسازی، معرفی می گردد.

شبکه اکولوژی، پهنه های سبز شهری، توسعه پایدار