نقش مشارکت در توانمند سازی سکونتگاه های غیررسمی

اسکان غیر رسمی پدیده نابرابری و فقر اقتصادی از یک سو و نادیده انگاری اقشار کم درآمد در برنامه ریزی ها خصوصا برنامه ریزی های کالبدی و مسکن شهری – از سوی دیگر است که اغلب در حوزه های تمرکز ثروت نمودار می گردد.اسکان غیر رسمی نوع و فضای خاصی از زندگی شهری است که در تمامی یا برخی جهات کالبدی،اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی ،سیاسی، حقوقی و تحولات تاریخی با فضاهای مجاور خود تفاوت فاحشی دارد .تاثیر بخش مردمی در امور شهر، همواره غیرمستقیم و تا اندازه ای ناچیز بوده است. با این وجود در تئوری های جدید برنامه ریزی شهری بر نقش مردم در امور شهر و همچنین بر لزوم مشارکت در مداخله در شهرها تاکید شده است. توانمند سازی نوعی نگرش به اسکان غیر رسمی است که در آن دولت ها کوشش می کنند به جای طرز نگرشی مقابله و تخریب محیطی توانمند تحت شرایطی که مردم ساکن در محلات با استفاده از منابع تحت مالکیت خود و تولیدشان بتوانند راه حل هایی محلی برای مشکلات مسکن و سرپناه خود پیدا کنند. بر مبنای این نگرش سکونتگاه و سرپناهی که اقشار کم درآمد شهری با سرمایه خود احداث کرده اند، بخشی از سرمایه اقتصادی کل جامعه محسوب می شود که باید براساس برنامه ریزی مشارکتی و با تأکید بر جلب همکاری آنها در زمینه شناخت اولویت ها و راهکارها به ساماندهی انتظام بخشی این گونه سکونتگاه ها پرداخته شود.این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و همچنین بهرهگیری از منابع کتابخانههاو نتایج همایشها و کنفرانسها گردآوری شده است و با ارائه تعریفی از اسکان غیررسمی و بررسی اجمالی ویژگیهای سکونتگاههای غیررسمی به ابعاد گوناگون مشارکت مردم در ساماندهی این گونه سکونتگاهها میپردازد.

Keywords:

اسکان غیررسمی , ساماندهی , مشارکت مردمی , توانمند سازی