محمداکرم جمشیدزهی - دانشجوی دکتری،گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد زاهدان، دانشگاه آزاد اسلامی، زاهدان، ایران

جمعیت جهان با روند افزایشی، به سوی شهری شدن پیش می رود. به نحوی که از اوایل قرن 21 به بعد بیش از نیمی از جمعیت جهان در نواحی شهری زندگی می کنند. با این روند پیش بینی می شود تا سال 2025 بیش از 65 درصد جمعیت جهان در نواحی شهری زندگی کنند. پیامدهای رشد شتابان جمعیت شهری ضمن توسعه پراکنده (اسپیرال) شهری باعث از بین رفتن زمین های کشاورزی و تحمیل هزینه های غیر جبرانی بر محیط زیست شهرها شده که سرانه و الگوی مصرف نامناسب منابع در شهرها، آنها را در معرض ناپایداری قرار داده و با مشکلات کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و ... روبرو ساخته است. بنابراین در جهت کاهش این مشکلات رویکردهای مختلفی مطرح می شود که یکی از این رویکردها، رویکرد رشد هوشمند شهری است. رشد هوشمند تلاشی برای مدیریت رشد جوامع شهری و محدود کردن گسترش شهری برنامه ریزی نشده است و از الگوی شهری با ویژگی هایی همانند منطقه بندی فشرده، تراکم بالا،کاربری های مختلط و جوامع محلی قابل پیاده رویی پشتیبانی می کند. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی کتابخانه ای می باشد. در این راستا پژوهش حاضر به ارائه چارچوبی از تئوری رشد هوشمند شهری، تعاریف و اصول رشد هوشمند، رویکرد های شهر هوشمند و راهکارها و مولفه های رشد هوشمند پرداخته است.

رشد هوشمند، شهر ، تئوری، پایدار، برنامه ریزی