الهام طریقی - کارشناس ارشد زیست دریا، دانشکده علوم پایه، دانشگاه گیلان
نادر شعبانی پور - دانشیار گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه گیلان

خانواده گاماریده از شاخص ترین و متنوع ترین خانواده های راسته دوجورپایان هستند. Pontogammarus maeoticus از فراوان ترین ناجورپایان سواحل جنوبی دریای خزر است. این مطالعه بر روی تولید مثل ناجورپای دریای خزر (Pontogammarus maeoticus) در شرایط متراکم صورت گرفت. در این مطالعه، اثر تراکم های مختلف از Pontogammarus maeoticus در مخازنی 1/5L با حجم 1 لیتر آب و شوری 3ppt بر روی بقا (زنده مانی)، زادآوری، تلفات و بر روی P.maeoticus بالغ در دریای خزر مورد بررسی قرار گرفت. نمونه برداری از ساحل چمخاله (لنگرود) دریای خزر در استان گیلان انجام شد. در ابتدا بهترین شوری جهت سازگاری P.maeoticus مشخص شد در مرحله ی اول این پژوهش نتیجه اثر شوری نشان داد که درصد بقاء در شوری 3ppt بهتر از سایر شوری ها بود. در شوری مورد نظر علاوه بر زنده مانی، زادآوری و مرگ و میر نیز در 5 سطح تراکم (50-100-150-200-250) با سه تکرار به مدت 30 روز در شرایط یکسان مورد بررسی قرار گرفت. دمای محیط آزمایش در کل آزمایش در رنج دمایی 19-24 درجه سانتی گراد بود. هوادهی به وسیله سنگ هوا و پمپ های هوا به صورت 24 ساعته انجام گرفت. غذادهی جانوران به وسیله خرده های نان فانتزی صورت گرفت. نتایج این بررسی ها با استفاده از آزمون میزان تناسب مربع کای (Chi-square) نشان داد که دو تیمار 50 و 100 عددی به ترتیب با 40 و 36 درصد بالاترین درصد زندمانی را از خود نشان دادند، تیمارهای 150-200-250 عددی بعد از مدت کوتاهی از بین رفتند. درصد زادآوری نیز در دو تیمار 50 و 100 به ترتیب با 16 و 8 درصد بالاترین میزان را نسبت به سایر تیمارها از خود نشان داد. بیشترین درصد مرگ و میر در این 5 تیمار متعلق به تیمار 250 عددی با 74 درصد تلفات و کمترین میزان مرگ و میر در دو تیمار 50 و 100 به ترتیب با 49 و 44 درصد تلفات بررسی شد. با افزایش تراکم در حجم مشخص (1 لیتر) تلفات افزایش و زادآوری کاهش یافت.

دریای خزر، آمفی پود، تراکم، شوری، بقا، تلفات