محسن طاهری مقدر - عضو هیات علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان، دانشکده صنعت و معدن زرند

برای بالا بردن مواد معدنی از عمق به سطح زمین روش های مختلف پیوسته و غیر پیوسته مورد استفاده قرار می گیرد. این روش ها با توجه به سابقه کاربرد به ترغیب عبارتند از : اسکیپ در چاه های قائم ، نوار نقاله در تونل های مورب، کامیون های بزرگ در تونل های مارپیچ و نقاله های شیب زیاد (Steep Angle Conveyors) در چاه های قائم. این نقاله ها شامل نوار نقاله های دیواره دار (Side – Wall Belt) نوار نقاله های صندوقه دار (Pocket Belt Conveyors) و نقاله های بسیار جدید کابلی صندوقه دار (Pocket Rope Conveyors) می باشند. برای انجام مقایسه با توجه به محدوده کاربرد تجهیزات سه عمق 100 متر، 300 متر و 1000 متر در نظر گرفته شده است. در سه مرحله مطالعه، درعمق حدود 100 متری نوار نقاله معمولی – نوار نقاله دیواره دار، در عمق 30 متر ینوار نقاله صندوقه دار – اسکیپ – کامیون و در عمق 1000 متری نقاله کابلی صندوقه دار – اسکیپ – کامیون با یکدیگر مقایسه شده اند. در مطالعه اول نوار نقاله دیوار دار نسبت به نوار نقاله معمولی سرمایه گذاری و عملیاتی پایین تر داشته است. در مطالعه دوم نیر کمترین هزینه سرمایه گذاری و عملیاتی مربوط به نوار نقاله صنوقه دار بوه است و در مطالعه سوم، با احتساب هزینه ها در طول عمر پروژه در مجموع بهترین گزینه باز هم باربری پیوسته می باشد و اسکیپ و کامیون در رده های بعدی قرار می گیرند. با توجه به مزایای فنی و اقتصادی سیستم های پیوسته در چاه های قائم توجه به عمیق شدن تدریجی معادن زیر زمینی ایران توصیه می شود که برای بالا بری چاه های جدید استفاده از این جگزینه ها مد نظر قرار گیرد.

بالابری ، اسکیپ ، نوار نقاله ، کامیون ، نوار نقاله دیواره دار ، نوار نقاله صندوقدار ، نقاله کابلی صندوقه دار