تبیین چارچوب طراحی شهری برای گردشگری فرهنگی

عدم توجه به خصوصیات فرهنگی و محیطی در طرح های شهری و توجه صرف به کالبد شهر و نادیده گرفتن ابعاد تاریخی،هویتی و فرهنگی موجود در فضاهای آن، عدم موفقیت فضاهای شهری را سبب می شود. طراحی شهری با بهره گیری از سهمولفه انسان، فضا و فعالیت همواره در پی بهبود مکان ها و فضاهای شهری بوده و سعی در ایجاد فضاهایی داشته که علاوه برملاحظات اقتصادی، کارایی، زیبایی شناختی و کیفیات فرهنگی، زمینه را برای حضور انسان و تعاملات سه گانه (انسان با انسان،انسان با عناصر و عناصر با عناصر) فراهم آورد. حیطه کار طراحان شهری فضا و مکان هایی که به عنوان بستری برای فعالیتهای انسانی تلقی می شود. فعالیت هایی که برگرفته از فرهنگ و ارزش های افراد است. طراحی شهری می بایست با بررسی ومطالعه فرهنگ اقوام به ارائه مکان هایی متناسب با فرهنگ مردمان آن دیار پرداخته و بر این اساس به خلق فضاهایی واجدهویت و ارزشمند بی انجامد و در زمانی که جهانی شدن رو به افزایش است، توجه به فرهنگ خاص مکان در شکل دهی بهکالبد جهت دستیابی به حضور انسان در تعاملات اجتماعی و برقراری ارتباط و بر این اساس ارتقای کیفیات محیطی امریاست قابل تامل در حوزه طراحی شهری. مداخله در شهر به عنوان طراح شهر، به منظور جذب گردشگر و نشان دادن هویتمکان راهبردهایی را می طلبد و زمانی دستیابی به موفقیت امکان پذیر خواهد بود که این مهم با مولفه فرهنگ صورت گیرد.شناسایی فرهنگ مردمان ساکن و شناساندن آن به دیگر مردمان به عنوان گردشگر در غالب گردشگری فرهنگی صورت میپذیرد. با توجه به اینکه فرهنگ و تحلیل و بررسی آن می تواند نتایجی ارزنده در رابطه با طراحی شهرها داشته باشد، بدینمنظور در این تحقیق سعی شده است به تعریف مولفه های معنابخش به گردشگری فرهنگی در طراحی شهری پرداخته تاعلاوه بر دستیابی به هدف طراحی شهری که همان ارتقای کیفیات محیطی است، مکان را پذیرای گردشگرانی سازد که بهتماشای فرهنگ در بعد مکان می نشینند.

Keywords:

گردشگری فرهنگی , طراحی شهری , گردشگری شهری , فرهنگ