ایلقار طاهری - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی تبریز
رضاقلی اجلالی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز

به طور کلی رویکرد مهندسی به طراحی، جنبه کمی داشته و اعضاء سازه ای باید بگونه ای انتخاب و جزئیات بندی شوند که در مقابل تلاش های حاصل از کلیه عوامل از جمله زلزله، پاسخگو باشند. اما طراحی برای بزرگترین نیروهای قابل تصور که از بزرگ ترین زلزله ی پیش بینی شده در یک ساختگاه حاصل می شود، غیرمنطقی بوده و از نظر اقتصادی نیز قابل قبول نیست. بنابراین طراحی برای سطح پایین تری از نیروها صورت می گیرد. پس منطقی است که نقاطی از سازه در مقابل تلاش های ایجاد شده ناشی از نیروی زلزله، متحمل آسیب های موضعی مانند رسیدن به حد کمانش یا جاری شدن شوند. اما ذکر این نکته حائز اهمیت است که در یک طرح مناسب لرزه ای، سازه ضمن تحمل آسیب های موضعی ایجاد شده، از پایداری و یکپارچگی کلی برخوردار باشد. همچنین این مولفه ها را می توان به عنوان اعضایی با قابلیت تعویض نیز طراحی کرد که پس از زلزله قابلیت جایگزینی یا تعمیر را داشته باشند. استفاده از این روش باعث بهینه سازی طراحی و صرفه اقتصادی در هزینه های ساخت و بهسازی لرزه ای نیز می شود. این رویکرد که طراحی بر اساس ظرفیت نام دارد نقش مهمی را در طراحی لرزه ای سازه ها ایفا میکند و در آیین نامه های طراحی لرزه ای مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق دو سازه 7 طبقه تحت سه رکورد، یکبار با فیوز و یکبار بدون فیوز مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصله نشان می دهد که وجود فیوز باعث کاهش سختی سازه و کنترل تغییر مکان های جانبی می گردد. دلیل این مسئله قطع ارتباط بین المان ها می باشد که موجب کاهش انتقال نیرو به المان ها و در نتیجه کاهش میزان نیروی وارده به سازه می گردد. در واقع فیوز نقش کنترل کننده نیرو را دارد.

فیو، بهسازی لرزه ای، کاهش سختی سازه